Królowie Epiru – początkowo królowie związku plemion epirockichMolossów, potem całego Epiru za panowania Aleksandra I, szwagra i zięcia Filipa II, króla Macedonii, który umieścił go na tronie Molossów. Za panowania Pyrrusa, Epir stał się w świecie śródziemnomorskim mocarstwem. Po jego śmierci znaczenie Epiru zmalało. Ok. r. 232 p.n.e. Epiroci zbuntowali się przeciw swej królowej Dejdamii, którą zamordowali w Ambrakii. Po jej śmierci doszło do zmiany ustroju z monarchii na demokrację. Epiroci utworzyli wówczas federację pod zwierzchnictwem Macedonii, występującą oficjalnie pod nazwą Apeirotai („Epiroci”), którą nazywamy Związkiem Epirockim. Charops, epirocki możnowładca, idąc za rzymską likwidacją królestwa Macedonii, starał się przypodobać rzymskiemu wodzowi Emiliuszowi Paulusowi. Skorzystał z okazji, by wyeliminować swych wrogów i umieścić się, jako tyran. Po jego śmierci w r. 157 p.n.e., Epir został zaanektowany przez republikę rzymską.
Poniższe daty panowania królów są podane w przybliżeniu.
Pauzaniasz, Wędrówka po Helladzie. W świątyni i w micie (I 11-13), przekł. i oprac. J. Niemirska-Pliszczyńska, kom. archeologiczny B. Filarska, Ossolineum & De Agostini, Wrocław 2005, s. 43-53, ISBN 83-04-04748-9.
Truhart P., Regents of Nations. Systematic Chronology of States and Their Political Representatives in Past and Present. A Biographical Reference Book, Part 1: Antiquity Worldwide, München 2000, s. 268, 316-317, ISBN 3-598-21543-6.
.svg)