Honda N-OneJapońskie tablice rejestracyjne dla prywatnych kei carówJapońskie tablice rejestracyjne dla komercyjnych kei carów
Kei car (jap.軽自動車kei-jidōsha; dosł. „lekki samochód”) – powstały w Japonii segment małych pojazdów różnego typu – osobowych, minivanów, SUV-ów, dostawczych, półciężarówek, a także samochodów sportowych. Kei cary charakteryzują się relatywnie niewielkimi wymiarami, ułatwiającymi manewrowanie w ciasnych arteriach gęsto zaludnionych metropolii. Wobec tego typu samochodów japońskie prawo przewiduje różne ulgi wobec właścicieli[1], takie jak niższe stawki podatków i ubezpieczenia.
Historia
Standard kei-car powstał tuż po II wojnie światowej, kiedy to większość Japończyków nie mogła sobie pozwolić na zakup pełnowymiarowego samochodu, lecz miała wystarczająco dużo pieniędzy na zakup motocykla. Aby spopularyzować małe pojazdy, rząd uregulował prawnie wielkość samochodów objętych ulgami.
Samochody kei-car można odróżnić (wyłączając gabaryty) po żółto-czarnych tablicach rejestracyjnych. Dodatkowo tablice te różnią się w zależności od tego, czy jest to samochód prywatny, czy firmowy – samochody prywatne mają czarne znaki na żółtym tle, w pojazdach firmowych odwrotnie.
Ze względu na ograniczenia dotyczące gabarytów pojazdów, oraz pojemnościsilnika producenci ulepszają swoje samochody poprzez stosowanie zaawansowanych technologicznie rozwiązań. Dzięki temu pojazdy te są często nadzwyczaj dobrze wyposażone – automatyczne skrzynie biegów, czy nawet bezstopniowe skrzynie biegów nie są rzadkością, tak samo jak GPS, klimatyzacja, czy napęd hybrydowy.
Choć kei car stał się typowo japońskim typem niewielkiego samochodu, produkowanym przez tamtejszych producentów wyłącznie dla japońskich odbiorców na rodzimym rynku, to w ich historii zaistniały dwa wyjątki. Pierwszym był znany w EuropieSmart City Coupé, który był eksportowany do Japonii ze statusem kei cara pod nazwą Smart K[2].
W 2011 roku koncepcję kei cara zdecydowała się z kolei zaadaptować południowokoreańska Kia, która zbudowała małego minivanaRay oferowanego wyłącznie na wewnętrznym rynku. Od strony formalnej, samochód jest nieznacznie za długi, aby w Japonii kwalifikować się na ulgi podatkowe przysługujące klasycznym kei carom[3].
_with_plating_package.jpg)
