Kazimierz Schleyen

Kazimierz Schleyen
Sęp
major broni pancernych major broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1896
Lwów

Data i miejsce śmierci

28 listopada lub 3 grudnia 1972
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej
5 Dywizja Piechoty
48 Pułk Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka,
III powstanie śląskie
II wojna światowa

Późniejsza praca

Straż Graniczna

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Kazimierz Robert Schleyen ps. „Sęp”[1] (ur. 21 listopada 1896 we Lwowie, zm. 28 listopada lub 3 grudnia 1972 w Londynie) – oficer piechoty Wojska Polskiego, major broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Urodził się 21 listopada 1896 we Lwowie[2]. Pochodził ze znanej lwowskiej rodziny[3] Artura i Laury z domu Kolb[1]. We Lwowie kształcił się w szkole powszechnej przy ulicy Jana Kochanowskiego[4] oraz w C. K. Gimnazjum Lwowskiego im. Franciszka Józefa, gdzie w 1912 ukończył VI klasę[2][5], a w 1914 złożył maturę[6].

Podczas I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego, w którym służył jako podoficer[2]. Następnie wstąpił do Legionów Polskich, przyjąwszy pseudonim „Sęp” w 1914 służył jako łącznik I batalionu I Brygady w kwaterze Komendy LP[7][8][9]. Uczestniczył w bitwie pod Laskami[9]. Potem był wcielony do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej i przydzielony do Pułku Strzelców Nr 19 w stopniu podporucznika, w tym czasie działał w konspiracyjnej organizacji „Wolność”[2][10][11][12]. U kresu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, w stopniu podporucznika był jednym z dowódców odcinka w ogrodzie Jezuickim[3][13]. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2][14]. W dalszym przebiegu wojny z Ukraińcami był adiutantem gen. Władysława Jędrzejewskiego, dowódcy 5 Dywizji Piechoty[3]. W 1921 walczył w III powstaniu śląskim[2]. Został awansowany na stopień kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[15][16]. W 1923, 1924 był oficerem 48 pułku piechoty w Stanisławowie[17][18]. W 1934 jako kapitan rezerwy piechoty był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer pełniący służbę w Straży Granicznej i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Sącz[19]. Był komisarzem SG[20].

Po zakończeniu II wojny światowej pozostawał majorem broni pancernej[2]. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Przez wiele lat współpracował z emigracyjnym „Dziennikiem Polskim”[2]. Udzielał się jako pisarz, poeta, publicysta[9][21], poeta[4][22], autor krzyżówek, teoretyk brydża[2]. Napisał książkę wspomnieniową o Lwowie, w której zawarł obraz gwary, folkloru przedwojennego miasta[3]. Uchodził za znawcę Lwowa[23]. Był współzałożycielem Koła Lwowian w Londynie[2]. Na emigracji przyjaźnił się z gen. Stanisławem Maczkiem[4]. Zamieszkiwał przy Anselm Road[4]. Zmarł po ciężkiej chorobie 28 listopada[4] lub 3 grudnia 1972 w szpitalu St. Stephen w Londynie[2].

Ordery i odznaczenia

Twórczość

Przypisy

  1. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-03-19]..
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 24, s. 105, Czerwiec 1973. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ a b c d e Ignacy Wieniewski. Lwowskie gawędy. „Wiadomości”. Nr 16/17 (420/421), s. 6, 25 kwietnia 1954. 
  4. ↑ a b c d e Józef Miński. Wspomnienie o Kaziu Schleyenie. „Biuletyn”. Nr 38, s. 87, Czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1912. Lwów: 1912, s. 99.
  6. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa we Lwowie za rok szkolny 1914. Kraków: 1914, s. 70..
  7. ↑ Polskie pseudonimy wojskowe 1908-1918. „Panteon Polski”. Nr 42, s. 11, Marzec 1928. 
  8. ↑ Maria Janina Olexińska: Polskie pseudonimy wojskowe 1908-1918. Związek Walki Czynnej, Związek Strzelecki, Polskie Drużyny Strzeleckie, Legjony Polskie, Polska Organizacja Wojskowa, V. Dyw. Syberyjska. Lwów: 1928, s. 56.
  9. ↑ a b c Kazimierz Schleyen. Piłsudski w oczach ob. Sępa. „Wiadomości”. Nr 9 (1144), s. 3, 3 marca 1968. 
  10. ↑ Obrona Lwowa 1918-1968. Pierwszy spiskowcy. „Wiadomości”. Nr 42 (1177), s. 7, 20 października 1968. 
  11. ↑ Edmund Stark: Konspiracyjne próby. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 419. ISBN 83-85218-56-4.
  12. ↑ Adam Świeżawski: II odcinek w obronie Lwowa. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 492. ISBN 83-85218-56-4.
  13. ↑ Andrzej Sas-Matkowski: Służba w artylerii. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 235. ISBN 83-85218-56-4.
  14. ↑ Kazimierz Schleyen. Wizja na zamku. „Wiadomości”. Nr 6 (1193), s. 5, 9 lutego 1969. 
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 479.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 419.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 261.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 241.
  19. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 10, 916.
  20. ↑ Stanisław Fołta: Muzeum Polskich Formacji Granicznych. muzeumsg.strazgraniczna.pl. [dostęp 2018-10-11].
  21. ↑ O polskim języku. „Wiadomości”. Nr 20 (1102), s. 4, 14 maja 1967. 
  22. ↑ Kazimierz Schleyen. Fotel. „Wiadomości”. Nr 11 (1146), s. 5, 17 marca 1968. 
  23. ↑ Kazimierz Toporowicz: Eugeniusz Piasecki, 1872-1947: życie i dzieło. 1988, s. 54.
  24. ↑ M.P. z 1932 r. nr 48, poz. 53, lp. 250 błędnie jako Kazimierz Schleen.
  25. ↑ Książki nadesłane. „Wiadomości”. Nr 19 (1101), s. 4, 7 maja 1967. 

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!