Syn Stanisława i Amalii. W 1928 roku uzyskał maturę w Gimnazjum Humanistycznym Kazimierza Tomaszewskiego w Łodzi. Od 1 października rozpoczął naukę na Wydziale MechanicznymPolitechniki Warszawskiej. Od sierpnia do listopada 1930 roku odbywał szkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Następnie został skierowany do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył w sierpniu 1931 roku. Otrzymał przydział do eskadry treningowej 1. pułku lotniczego. 1 stycznia 1933 roku został awansowany na stopień podporucznika pilota[1]. Od 1 do 15 sierpnia 1933 roku brał udział w Harcerskiej Wyprawie Szybowcowej na IV Jamboree Skautowe w Gödöllő na Węgrzech[2].
Piloci Stanisław Piątkowski (1. z lewej), Piotr Mynarski i Kazimierz Kula na lotnisku w Skniłowie k. Lwowa; 1933
Wiosną 1935 roku na lotnisku mokotowskimoblatałprototyp szybowca akrobacyjnego Sokół konstrukcji Antoniego Kocjana. Na skutek awarii silnika samolotu holującego RWD-8 wyczepił szybowiec na niewystarczającej wysokości. Podczas podejścia do lądowania uderzył w topolę rosnącą na obrzeżach lotniska. Szybowiec uległ zniszczeniu, ale pilot odniósł jedynie niewielkie obrażenia[3].
Od 18 do 24 maja 1936 roku, w ramach obrad Międzynarodowej Komisji Studiów Szybowcowych (ISTUS), Aeroklub Węgier zorganizował pokazy i zawody szybowcowe. Związek Harcerstwa Polskiego wystawił reprezentację, która stacjonowała na lotnisku Hármashatárhegy. Kazimierz Kula i Tadeusz Derengowski na szybowcu Sokół wykonywali loty pokazowe[6].
Tuż przed wybuchem II wojny światowej został zmobilizowany, a jego zadaniem była ewakuacja samolotów prototypowych. 6 września 1939 roku przeprowadził lotem samolot PZL.37B Łoś na lotnisko Małaszewicze. Następnie został ewakuowany do Rumunii, a stamtąd do Francji. Trafił do Grupy Salon, skąd już 4 listopada 1939 roku został wysłany do Wielkiej Brytanii[9].
Otrzymał numer służbowy RAF 76652[10]. Przeszedł kurs przygotowawczy w bazie w Redhill, następnie szkolenie w 18. Operational Training Unit (OTU)[11]. Po przeszkoleniu otrzymał przydział do 300. dywizjonu bombowego i w jego składzie brał udział w nalotach bombowych na III Rzeszę[12]. W okresie Bitwy o Anglię wykonał dwa loty bojowe samolotami Fairey Battle na bombardowanie barek desantowych: 15 września w porcie Boulogne-sur-Mer[13] i dziesiątego października w pocie Calais[14]. 4 lipca 1941 roku na samolocie Vickers Wellington BH-X (nr R1642) wystartował na bombardowanie Bremy. Podczas dolotu nad cel samolot został zaatakowany przez niemiecki nocny myśliwiec i rozbił się w pobliżu Augustenfeld, a jego załoga zginęła[15]. Wraz z sgt. Janem Romanem Mieczkowskim, sgt. Władysławem Urbanowiczem oraz sgt. Otton Hermanem został pochowany w grobie tymczasowym, po zakończeniu działań wojennych został ekshumowany i pochowany na brytyjskim cmentarzu wojskowym w Oldenburgu, grób nr 9, działka 14, rząd D[16].
Rafał Chyliński: Moja pasja lotnictwo. Życie i działalność Tadeusza Chylińskiego dla Polskiego Lotnictwa w świetle dokumentów. T. 1. Warszawa: Agencja Wydawnicza „Cinderella Books” Andrzej Zasieczny, 2017. ISBN 978-83-7339-166-6. OCLC1003657231.
Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC830596725.
Andrzej Glass: Samoloty myśliwskie PZL P.11, PZL P.24. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o., 2011, seria: Polskie konstrukcje lotnicze. nr 1/2011 (1). ISBN 978-83-61529-97-2. OCLC803552560.
Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC276981965.
Grzegorz Sojda, Grzegorz Śliżewski, Piotr Hodyra: Ci cholerni Polacy! : Polskie Siły Powietrzne w Bitwie o Anglię. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-625-3. OCLC1004941915.
.svg){kind=small}
