PROFILBARU.COM

Święty
Karol od św. Andrzeja CP
Karel Houben
	prezbiter
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1821 ; Munstergeleen (Limburgia, Królestwo Zjednoczonych Niderlandów)
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 1893 ; Mount Argus pod Dublinem (Irlandia)
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	16 października 1988; Plac Świętego Piotra; przez Jana Pawła II
Kanonizacja	3 czerwca 2007; przez Benedykta XVI
Wspomnienie	5 stycznia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karol od św. Andrzeja, nid. Karel van Sint Andries Houben (ur. 11 grudnia 1821 w Munstergeleen w Limburgii, zm. 5 stycznia 1893 na Mount Argus pod Dublinem w Irlandii) – holenderski pasjonista (CP), kapłan, święty Kościoła katolickiego.

Życiorys

Urodził się jako czwarte z dziesięciu dzieci młynarza i od młodości charakteryzowała go znaczna, tradycyjna pobożność katolicka. Poważną słabość intelektualną przezwyciężał dzięki wytrwałości w dążeniu do celów. Przez dziesięć lat uczęszczał pieszo do szkoły średniej w Sittard (dwie mile w jedną stronę). Wiosna 1840 otrzymał kartę powołania do wojska i został żołnierzem I Regimentu Pieszego w Bergen op Zoom. Tu, jako katolik, a przy tym osoba o stosunkowo niskiej inteligencji, znosił liczne upokorzenia towarzyszy broni, dojrzewając jednocześnie do powołania kapłańskiego. Z wojska został wykupiony przez ojca za kaucją i zaczął nadrabiać zaległości w nauce w prywatnej szkole, robiąc bardzo szybkie postępy^[1].

5 listopada 1845, za wstawiennictwem prowincjała Dominika Barberiego (późniejszego błogosławionego), został przyjęty do nowicjatu Zgromadzenia Pasjonistów przy klasztorze św. Michała w Ere (belgijska prowincja Hainaut). 1 grudnia 1845 nadano mu zakonne imię Karol od św. Andrzeja. 10 grudnia 1846 złożył śluby zakonne, a potem rozpoczął kurs filozofii i teologii. 21 grudnia 1850 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Tournai, Gasparda-Josepha Labisa. Sześć miesięcy później przyjechał do Staffordshire w Anglii^[1].

Poznał tu tragiczne warunki życia i pracy w kopalniach i hutach, a także nieludzkie traktowanie pracowników. Doświadczył też antykatolickiej wrogości. W 1854 został wysłany do nowicjatu w Cotton Hall, gdzie został asystentem mistrza, ojca Salwiana Nardocci. Potem nowicjat zlikwidowano, ale zakonnicy pozostali na miejscu, by zająć się rozległą terytorialnie parafią, w której katolicy byli bardzo rozproszeni, było ich niewielu, a jednocześnie szerzyły się silne postawy antykatolickie. Latem 1854 został przeniesiony do świeżo założonego klasztoru, pustelni na Mount Argus w Dublinie. Od tego czasu bardzo silnymi więzami związał się z Irlandią. Był pionierem pasjonistowskim w tym kraju^[1].

Lokalna społeczność poznała go jako słabego mówcę i doskonałego spowiednika, w związku z czym konfesjonał, w którym zasiadał cieszył się ogromną popularnością. Zanotowano tu przypadki nawróceń. Rozgłos Houbena stopniowo rósł. Z czasem liczba osób oczekujących błogosławieństwa, w tym przyjezdnych z innych regionów, wzrosła do około trzystu osób dziennie. Wśród ludzi rozniosła się też informacja o uzdrowieniu dziewczynek: chorej na tyfus i sparaliżowanej 9-latki (niemowy). Uzdrowił też kobietę chorą na reumatyzm. Jego sława rozeszła się poza granice Irlandii - do Anglii, USA i Australii. Przypadki uzdrowień notowano prawie codziennie, co przysporzyło mu wrogów wśród ludności niekatolickiej i lokalnego świata medycznego. Lekarze z Dublina zwrócili się z prośba do arcybiskupa Paula Cullena, aby ten przeniósł Houbena poza Dublin. Arcybiskup początkowo odmówił tej prośbie, ale później zmienił zdanie, gdy na jaw wyszedł proceder sprzedaży wody poświęconej przez zakonnika, z którym nie miał on nic wspólnego^[1].

W 1866 powrócił do Anglii, na służbę parafialną, gdzie przybywali również chorzy licząc na uzdrowienie. W styczniu 1874 sprawa wody święconej w Dublinie została zapomniana i Houben powrócił na Mount Argus, gdzie przebywał przez ostatnie 19 lat swego życia^[1].

W 1881, jadąc dorożką, uczestniczył w kolizji drogowej naprzeciw St. Clare's Convent Harold's Cross, w której złamał nogę, której nigdy prawidłowo nie wyleczył, a dodatkowo, w wyniku szoku, odczuwał do końca życia silne bóle zębów i głowy. Stopniowo podupadał na zdrowiu i ostatni raz pokazał się na chórze kościelnym 9 grudnia 1892. Wezwany tego dnia lekarz stwierdził u niego silną różę w obrębie nogi, określając przypadek, jako beznadziejny. Przejściowo, na kilka dni odzyskał siły, ale potem jego sytuacja zdrowotna stała się bardzo zła. Pierwsze dni 1893 były dla niego bardzo bolesne. 3 stycznia 1893 stracił wzrok i siłę mówienia. Nie mógł również przełykać. Zmarł 5 stycznia 1893 o godzinie 5.30^[1].

Na pogrzeb przybyły tłumy wiernych. Przez pięć godzin ciało było wystawione na widok publiczny. Obecni starali się odrywać kawałki odzieży, jako relikwie. Gdy ciało zostało wyniesione odbył się rabunek przedmiotów zgromadzonych w pomieszczeniu, a należących do zmarłego. Z miejsca pogrzebu wynoszono też ziemię i glinę^[1].

Błogosławiony

13 listopada 1935 papież Pius XI podpisał dekret rozpoczynający proces beatyfikacyjny. Proces informacyjny w poszczególnych diecezjach przeprowadzono w latach 1936 i 1938. W 1949 otrzymano pozwolenie na przeniesienie ciała z cmentarza do kościoła na Mount Argus. Utworzono tu sanktuarium. Beatyfikowany został 16 października 1988 przez papieża Jana Pawła II, a kanonizowany 3 czerwca 2007 przez Benedykta XVI^[1].

Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci (dies natalis).

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Krzysztof Zygmunt, Św. Karol Houben z Mount Argus (1821-1893) kanonizowany dn. 3.6.2007, w: Echo Ojca Bernarda, nr 37/2007, s.21-34, ISSN 1233-4529