Ukończył studia na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu, po czym pracował w fabryce maszyn Kolei Państwowych (1884–1891)[1]. W 1891 roku został urzędnikiem kolejowym. Od 1896 roku aż do śmierci pracował w ministerstwie kolei żelaznych, kolejno jako nadradca budowlany (niem. Oberbaurat) (1906), radca ministerialny (nim. Ministerialrat) (1909) i kierownik sekcji (niem. Sektionschef)[1]. Kiedy Gölsdorf zostawał urzędnikiem, koleje miały wiele lokomotyw, jednak o niewielkiej mocy. Gölsdorf zaprojektował 46 serii, przy czym niektóre z nich stanowiły kolejne przełomy w rozwoju inżynierii mechanicznej[1]. Jego pierwszym osiągnięciem było zbudowanie nowych urządzeń doprowadzających parę dla lokomotyw wykorzystujących maszynę parową potrójnego rozprężania[1]. W 1895 roku Gölsdorf zbudował szybką lokomotywę rozwijającą prędkość maksymalną 110 km na godzinę[1]. Na podstawie prac inżyniera-konstruktora z fabryki Kraussa w Monachium – Richarda von Helmholtza skonstruował przesuwną oś wiązaną tzw. oś Gölsdorfa[1][2]. Rozwiązanie to stało się szybko standardem w konstrukcji lokomotyw. Gölsdorf był twórcą wielu austriackich parowozów m.in. Tw11, Ol12 i Tw12. W 1910 roku Uniwersytet Techniczny w Hanowerze nadał Gölsdorfowi tytuł doktora honoris causa[1]. Gölsdorf zmarł 17 marca 1916 w Wolfsbergkogel koło Semmering[1].
↑Gölsdorf, Karl (1861-1916), Lokomotivkonstrukteur und Verwaltungsbeamter. W: ÖBL 1815–1950 – wydanie on-line. T. 2. Österreichisches Biographisches Lexikon und biographische Dokumentation, 1957, s. 16. [dostęp 2015-01-17]. (niem.).
Bibliografia
Hans Steffan: Dr. Ing. h.c. Karl Gölsdorf †, Die Lokomotive, April 1916, S. 69 ff., Wien 1916 [1]
Richard Spiro: Die Gölsdorf-Sammlung im Deutschen Museum in München, Die Lokomotive, Dezember 1926, S. 227–229, Wien 1926 [2]
