W dawnej polszczyźnie było zwane krudowaniem. Określenie to wywodzi się od niemieckiego słowa roden[3] (pol. „karczować”).
W średniowiecznej Polsce, również w wiekach następnych, władze państwowe lub kościelne zezwalały osadnikom na wybranie miejsca, w którym… zarośla tylko, szkody żadnej nie przyniesie, tak w dobry drzewie przy krudowaniu jako i w łąkach ect. (…) ma pozwolić na tym miejscu pomienionym [urzędnik] na budowanie się i krudowanie zarośli i łąk[4].
Na Mazowszu, czynność tę najczęściej wykonywali Kurpie. Nie stawiano przy tym żadnych ograniczeń w wielkości działki, którą nowo przybyły w okresie zastrzeżonym w akcie nadawczym, zdołał oczyścić[4].
↑A. de Vincenz, G. Hentschel, Das Wörterbuch der deutschen Lehnwörter in der polnischen Schrift- und Standardsprache, Göttingen - Oldenburg, [Wersja elektroniczna – http://diglib.bis.uni-oldenburg.de/bis-verlag/wdlp/]
↑ abM. Żywirska, Puszcza Biała, jej dzieje i kultura, Stowarzyszenie Przyjaciół Wyszkowa, Puszczy Białej i Kamienieckiej, str. 198-200
↑Lechosław Herc, Puszcza kampinoska. Przewodnik, Białystok, 2006, s. 38-39
