PROFILBARU.COM

Una
Obszar	Papua (Indonezja)
Liczba mówiących	5600 (2006)
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki transnowogwinejskie; Języki mek; Grupa wschodnia; Język una;
Status oficjalny
Ethnologue	4 edukacyjny↗
Kody języka
ISO 639-3	mtg
IETF	mtg
Glottolog	unaa1239
Ethnologue	mtg
WALS	una
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Zobacz też: język, języki świata
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język una^[2]^[3], także: goliath, langda^[4] – język transnowogwinejski używany w indonezyjskiej prowincji Papua, w regionach Langda, Bomela i Sumtamon (doliny Weip i Yay)^[1]. Należy do grupy języków mek(inne języki)^[1]^[3]. Nazwa „mek” (oznaczająca wodę lub rzekę) określa szereg pokrewnych języków i kultur w regionie^[5].

Według danych z 2006 roku posługuje się nim 5600 osób. Jest znany wszystkim członkom społeczności^[1]. Pozostaje preferowanym środkiem komunikacji w większości sfer życia. W użyciu jest także język indonezyjski^[6].

Sporządzono opis jego gramatyki (1988)^[2]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim^[1]. Jego forma pisana powstała w wyniku działalności Summer Institute of Linguistics^[7].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Una, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
↑ ^a ^b John Louwerse: The Morphosyntax of Una in Relation to Discourse Structure: A Descriptive Analysis. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1988, seria: Pacific Linguistics B-100. DOI: 10.15144/PL-B100. ISBN 978-0-85883-376-0. OCLC 21189294. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).
↑ ^a ^b Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 66
↑ Barbara F. Grimes, Richard S. Pittman, Joseph Evans Grimes: Ethnologue: Languages of the World. Wyd. 12. Dallas, Texas: Summer Institute of Linguistics, 1992, s. 583. ISBN 978-0-88312-815-2. OCLC 27019605. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).
↑ WulfW. Schiefenhövel WulfW., Eipo, [w:] DavidD. Levinson (red.), Encyclopedia of World Cultures, t. 2: Oceania, Boston: G.K. Hall, 1991, s. 55–59, ISBN 0-8168-8840-X, OCLC 22492614 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-01] (ang.).
↑ Anderbeck 2015 ↓, s. 20.
↑ Anderbeck 2015 ↓, s. 19–20.

Bibliografia

Karl Anderbeck: Portraits of language vitality in the languages of Indonesia. W: I Wayan Arka, Ni Luh Nyoman Seri Malini, Ida Ayu Ade Puspani (red.): Papers from 12-ICAL. T. 4: Language documentation and cultural practices in the Austronesian world. Canberra: Asia-Pacific Linguistics, College of Asia and the Pacific, Australian National University, 2015, s. 19–47, seria: Asia-Pacific Linguistics 019 / Studies on Austronesian Languages 005. ISBN 978-1-922185-20-4. OCLC 908932347. [dostęp 2023-05-21]. (ang.).
Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).