dokończenie budowy uniwersytetu wiedeńskiego (1870-1883) zakład uzdrowiskowy i kąpieliskowy w Krynicy (1885-1888) kolumnada w Marienbadzie, Mariańskie Łaźnie (1888-1889) budynek kasy oszczędności w Libercu (1888-1891) budynek handlowo-mieszkaniowy, Wiedeń (1890) willa Ignatza Petschka, Usti nad Labem (1890)
budynek mieszkalny Haberhof, Wiedeń (1891) willa Ludwiga Wolfruma w Ústí nad Labem (1892) rozbudowa Hofburgu w Wiedniu (1894-1899) budynek fabryczny firmy Georga Wolfruma, Usti nad Labem (1895) budynek ratusza w Nowym Sączu (1894-1897)
budynek szkoły, Wiedeń (1911)
Projekty
budynek teatru, Liberec (1881) budynek ratusza, Liberec (1887) budynek Muzeum Sztuki Dekoracyjnej, Liberec (1887) budynek Muzeum Sztuki Dekoracyjnej, Liberec (1893) budynki urzędu powiatowego i sądu rejonowego, Merano (1898)
Odznaczenia
Julian Feliks Niedzielski (ur. 18 maja 1849 w Stryszowie – zm. 20 października 1901 w Wiedniu) – polski architekt i budowniczy tworzący głównie w Austrii i Czechach.
Życiorys
Ukończył szkołę realną i Instytut Techniczny w Krakowie (1868), gdzie był uczniem Filipa Pokutyńskiego[1]. Następnie studiował architekturę i budownictwo na politechnice w Wiedniu (Wiener Polytechnisches Institut) pod kierunkiem Heinricha Ferstla[2]. Już w czasie studiów pracował w jego biurze projektowym współpracując przy budowie uniwersytetu wiedeńskiego oraz restauracji Schottenkirche[1]. Po jego śmierci wraz z Heinrichem Köchlinem był dyrektorem artystycznym budowy uniwersytetu wiedeńskiego (1883-1884), Zamieszkał na stałe w Wiedniu. W latach 1881–1901 prowadził wraz z Hansem Mikschem biuro architektoniczno-budowlane Miksch & Niedzielski w tym mieście, które szybko zyskało renomę w krajach monarchii habsburskiej[1]. Był także od 1896 radcą, a od 1899 starszym radcą w ministerstwie spraw wewnętrznych[3]. Uznany i wzięty architekt, tworzył głównie na terenie Austrii i Czech. W swojej twórczości był typowym przedstawicielem późnego historyzmu, który uprawiał eklektycznie. Dał się też poznać jako bardzo dobry konserwator zabytków. W latach 1887–1888 był sędzią w konkursie na krakowski pomnik Adama Mickiewicza[1]. Pochowany w grobie honorowym (z brązową płaskorzeźbą autorstwa Josefa Hermanna Tautenhayna) ufundowanym przez kolegów architektów na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu[4] (sektor 14 A – grób honorowy nr 10)[5],
Ważniejsze prace i realizacje budowlane
[wraz z Heinrichem Köchlinem] dokończenie budowy uniwersytetu wiedeńskiego (1870-1883),