Judyta z Bretanii (982–1017) – córka Conana I, księcia Bretanii i Ermengardy, córki Gotfryda I, hrabiego Andegawenii.
Życiorys
W 996 roku wzięła ślub w Mont Saint-Michel z Ryszardem II, księciem Normandii. Jej małżeństwo było częścią szerszego planu politycznego, który miał zbliżyć Ryszarda i jej brata Godfryda I, księcia Bretanii, który z kolei wziął za żonę siostrę Ryszarda Jadwigę.
Jako wiano Ryszard nadał swej żonie tereny poza jego ośrodkiem jego ziem, jakim była Górna Normandia. Podzielone były one na trzy bloki. Pierwszy z nich obejmował tereny wokół Bernay, nad rzeką Charentonne. Judyta założyła tam opactwo, które stało się miejscem jej pochówku. Majątek wokół Bernay obejmował: dwadzieścia jeden kościołów, dziewiętnaście młynów i trzynaście pól z niewolnikami[1]. Drugim kluczem jej posiadłości były tereny wokół Thury-Harcourt i rzeki Laize. Ostatnim terenem będącym w posiadaniu Judyty były ziemie w północnej części półwyspu Cotentin przy ujściu rzeczki Diélette. Wszystkie ziemie wchodzące w skład wiana Judyty były słabo rozwinięte ich rozwój nastąpił dopiero po powrocie do książęcej domeny[2]
Powiła Ryszardowi szóstkę dzieci:
Zmarła w 1017 i została pochowana w założonym przez siebie opactwie w Bernay.
Bibliografia
- Searle Eleanor, Predatory Kinship and the Creation of Norman Power. 840-1066, Los Angeles 1998, ISBN 0-520-06276-0.
Przypisy
- ↑ Searle Eleanor, Predatory Kinship and the Creation of Norman Power. 840-1066, Los Angeles 1998, s. 129.
- ↑ Searle Eleanor, Predatory Kinship..., s. 140.