Urodzony w Bostonie McCormack pobierał nauki z publicznych szkołach, po czym studiował prawo w prywatnej kancelarii i został przyjęty do palestry stanu Massachusetts w roku 1913, po czym praktykował je w rodzinnym mieście.
Kariera polityczna
Przed Izbą Reprezentantów
McCormack, od zawsze związany z Partią Demokratyczną, przed wejściem w skład federalnej Izby Reprezentantów zajmował następujące stanowiska:
Członek stanowej konwencji konstytucyjnej w 1917 i 1918 roku
Delegat na wszystkie stanowe konwencje demokratyczne od roku 1920, zaś w latach 1932, 1940, 1944 i 1948 delegat na konwencje ogólnokrajowe
Izba Reprezentantów
McCormack zasiadał w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych od roku 1928 (kiedy to został wybrany na miejsce wakujące po śmierci innego demokraty, Jamesa A. Gallivana) aż do swego odejścia na politycznąemeryturę z upływem kolejnej z wielu kadencji w roku 1971. Na swą pierwszą pełną dwuletnią kadencję kongresmena wybrano go bardzo szybko, bo w listopadzie tegoż roku. Ogółem zasiadał w Izbie od końcówki 70. Kongresu do schyłku 91.
Zastępcą lidera mniejszości (1947–1949 i 1953–1955) (Liderem mniejszości był wtedy były spiker, demokrata Sam Rayburn)
Spiker Izby Reprezentantów
Spiker McCormack i przewodniczący pro tempore Senatu Carl T. Hayden podczas sesji połączonej w listopadzie 1953 (przemawia prezydent Lyndon B. Johnson
Po śmierci Rayburna niejako prawem hierarchicznej sukcesji McCormack został jego następcą, stając się trzecim wedle Konstytucji, po prezydencie i wiceprezydencie, człowiekiem w państwie. W odróżnieniu od swego poprzednika Rayburna, który był nie tylko najdłużej urzędującym, ale i uznawanym za jednego z „najpotężniejszych” spikerów, nie miał, jeżeli wierzyć powszechnej opinii, także w kręgach politycznych, jego wpływów.
Aczkolwiek sam McCormack zaliczał się do bardziej liberalnych członków Kongresu (wszak pochodził z mającego taką opinię Massachusetts) i popierał swego czasu Nowy Ład prezydenta Franklina D. Roosevelta, w czasie jego kadencji jako spikera doszło do konfliktu między generacją nowych, bardziej liberalnych, demokratycznych kongresmenów a starszymi politykami (takimi jak on sam), którzy dzierżyli prawie że niepodzielną władzę w kierownictwie partii.
Po zamordowaniu prezydenta Johna F. Kennedy’ego w listopadzie 1963 i objęciu urzędu przez wiceprezydenta Lyndona B. Johnsona Stany Zjednoczone nie miały do dnia 20 stycznia1965 (kiedy został zaprzysiężony na to stanowisko Hubert Humphrey, partner Johnsona w zwycięskich dla demokratów wyborach) wiceprezydenta. Nie uchwalono wówczas jeszcze 25. poprawki do Konstytucji, która pozwalała w takim wypadku prezydentowi powołać nowego za zgodą obu izb Kongresu.
John W. McCormack zakończył swoją karierę polityczną dnia 3 stycznia1971 wraz z wygaśnięciem jego kolejnego mandatu (nie ubiegał się już o reelekcję).
W roku 1983University of Massachusetts Boston utworzył John W. McCormack Institute of Public Affairs, nazwany oczywiście na cześć zmarłego byłego spikera. W roku 2003 projekt został rozbudowany w John W. McCormack Graduate School of Policy Studies.
Linki zewnętrzne
Biografia w Biographical Directory of the United States Congress(ang.)