Johann Nikolaus von Dreyse (pierwotnie Johann Nikolaus Dreyse, od 1864 von Dreyse; ur. 20 listopada 1787 w Sömmerda, zm. 9 grudnia 1867 tamże) – niemiecki inżynier, wynalazca broni odtylcowej[1].
Lata szkolne (1794–1802) spędził w Sömmerda. W latach 1802–1806 wykształcił się na ślusarza. W latach 1806–1809 pracował jako ślusarz w Altenburgu i w Dreźnie.
W 1815 roku powrócił do Sömmerda, która ówcześnie należała do Prus[1]. Po śmierci ojca przejął jego zakład, a w 1821 wraz z kupcem Cronbieglem założył firmę „Dreyse & Cronbiegel-Collenbusch”.
Rozpoczął prace nad nabojem z zapłonem bocznym. W 1827 roku skonstruował jednostrzałowy odprzodowy karabin iglicowy na amunicję zespołową własnego pomysłu. Nabój po włożeniu do lufy od strony wylotu był dobijany do dna lufy za pomocą stempla metalowego. Ze względu na niebezpieczeństwo wystrzału w czasie dobijania, broń nie została wprowadzona do uzbrojenia[1].
Swoje ponad 50-letnie doświadczenie zdobyte w rzemiośle rusznikarskim przekazał synowi Franzowi, który od 1842 roku pracował w zakładach ojca w Sömmerdzie. Podobnie jak ojciec, Franz był konstruktorem szeregu wzorów broni palnej, które jednak nie znalazły szerszego zastosowania[1].
Encyklopedia Powszechna Kieszonkowa, zeszyt X, Nakład druk i własność Noskowskiego, Warszawa 1888
Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 60. ISBN 83-86028-01-7.