Jean de Meun urodził się ok. 1240 r. w Meung-sur-Loire w rodzinie mieszczańskiej. Zmarł w r. 1305 w Paryżu, gdzie spędził ostatnie kilkanaście lat swego życia jako zamożny właściciel posesji przy Rue Saint-Jacques z wieżą, podwórkiem i ogrodem, który został opisany w 1305 r. jako dom zmarłego Jeana de Meunga i był następnie podarowany przez Adama d'Andely dominikanom[1][2]. Został pochowany w klasztorze Saint-Jacques w Paryżu.
Twórczość
Jean de Meun i Małgorzata Andegaweńska, XV w.
Na podstawie jego twórczości można wywnioskować, że zdobył edukację filozoficzną, teologiczną, literacką i przyrodniczą[3].
Zasłynął z dokończenia poematu Guillaumea de LorrisaOpowieść o Róży (fr.Le Roman de la Rose). Lorris jest autorem 4068 wersetów alegorycznej opowieści przedstawiającej ideał miłości dwornej, zaś Meun kolejnych 17 722, które dopisał prawdopodobnie w latach 1275–80[4]. Dzieło o Róży było jednym z największych sukcesów książkowych francuskiego średniowiecza. Do naszych czasów przetrwało ponad 300 rękopisów i około 20 wczesnych, do 1538 roku, druków[3]. Forma przekazu i upodobania estetyczne obydwu autorów są odmienne. Lorris, wywodzący się z arystokracji, był wyrazicielem zasad dworskiej miłości, inspirowanych XII-wieczną poezją trubadurów, zaś część stworzona przez Menuna ma charakter bardziej filozoficzny i satyryczny[5].
Jean de Meun był człowiekiem dużej, jak na owe czasy, erudycji, zajmował się również tłumaczeniem tekstów łacińskich na język starofrancuski. Przetłumaczył m.in. De re militariWegecjusza, listy Abelarda i Heloisy, Historia calamitatum Abelarda i De consolatione philosophiaeBoecjusza[3][4].
_(BM_1871,1209.1838).jpg)
