Grób Janusza Kondratiuka i Andrzeja Kondratiuka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Janusz Lech Kondratiuk (ur. 19 września 1943 w Ak-Bułak [2] na terenie dzisiejszego Kazachstanu , zm. 7 października 2019 [3] w Łosiu [2] ) – polski reżyser i scenarzysta .
Życiorys
Był synem Arkadiusza i Krystyny[2] . Urodził się w czasie II wojny światowej na terenie ówczesnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich , obecnie Kazachstanu, w rodzinie przymusowo wywiezionej z Polski (zob. wysiedlenia Polaków podczas II wojny światowej ). Po wojnie powrócił z rodziną do Polski[4] .
W 1969 ukończył reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi . Działalność zawodową rozpoczął od reżyserowania czarno-białych fabularnych filmów telewizyjnych : Jak zdobyć pieniądze, kobietę i sławę (1969), Niedziela Barabasza (1971) i kultowego Dziewczyny do wzięcia (1972). W 1976 zrealizował barwny film telewizyjny Czy jest tu panna na wydaniu? , który zdobył uznanie publiczności, opowiadający historię chłopaka podróżującego z ojcem chrzestnym w poszukiwaniu po kraju kandydatki na żonę. Zajmował się głównie twórczością telewizyjną, zrealizował również kilkanaście spektakli Teatru Telewizji [4] . Fascynował się brytyjską czarną falą , filmami jak Smak miodu i Samotność długodystansowca [5] . Był etatowym pracownikiem Telewizji Polskiej i wykładał w szkole filmowej[6] . Wyreżyserował pięć filmów kinowych: Głowy pełne gwiazd (1974) – film wojenny , Klakier (1982) – film psychologiczny o cynizmie środowiska aktorskiego, komedie Złote runo (1996) i Milion dolarów (2010), oraz bardzo osobisty, nagradzany komediodramat Jak pies z kotem (2018). Jego filmy porównywano z czeskim kinem lat 60., szczególnie z obrazami Miloša Formana [4] .
Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego w latach 80. w jego mieszkaniu mieściła się redakcja podziemnego Tygodnika Mazowsze , w której pracowały Helena Łuczywo , Anna Bikont , Anna Dodziuk i Joanna Szczęsna . W tej samej dekadzie wyjechał do Berlina [5] , a następnie zamieszkał w Austrii , gdzie na Uniwersytecie Sztuki w Linzu [6] założył Wydział Sztuki Audiowizualnej[7] . Na emeryturę wrócił do Polski[1] . W podwarszawskim Łosiu kupił działkę budowlaną i zbudował dom[6] .
W 1973 otrzymał Nagrodę Złotego Ekranu , a w 1993 nagrodę reżyserską za film pt. Głos podczas Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej. W 2019 otrzymał Koronę Sandomierską oraz tytuł Reżysera NieZwykłego na Festiwalu Filmów-Spotkań NieZwykłych w Sandomierzu [8] .
Życie prywatne
Był młodszym bratem reżysera Andrzeja Kondratiuka , z którym miał trudne relacje[6] . Wspólnie zrobili tylko jeden film, czarno-białych Wniebowziętych w 1973[5] . Jego żoną była aktorka Ewa Szykulska [9] , którą obsadził w kilku swoich filmach (związek był bezdzietny[10] ), następnie Beata Madalińska[1] . Miał dorosłe dzieci (syna Jana i córkę Verę[11] ), które urodziły się w Austrii[12] . Jego szwagierką (żoną Andrzeja Kondratiuka) była aktorka Iga Cembrzyńska [6] .
Był nałogowym palaczem papierosów. W 2018 zdiagnozowano u niego raka trzustki . Przeszedł zabieg usunięcia trzustki , po którym zachorował na cukrzycę . Zmarł w swoim domu w Łosiu[13] . Urna z jego prochami została pochowana, po mszy w Kościele Środowisk Twórczych w Warszawie , w grobie rodzinnym, obok brata, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach [14] (kwatera G-tuje-26)[15] .
Filmografia
Przypisy
↑ a b c Piewcy zwykłego człowieka. Filmy Andrzeja i Janusza Kondratiuków . festiwalwisla.pl. [dostęp 2023-07-02].
↑ a b c Krajowa Rada Notarialna, Rejestry Notarialne - wyszukiwarka [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2024-03-16] (pol. ) .
↑ Jacek Szczerba: Janusz Kondratiuk, klasyk polskiego kina, nie żyje. "Robiłem brudne filmy, bo taka była rzeczywistość" . wyborcza.pl, 2019-10-07.
↑ a b c Janusz Kondratiuk nie żyje. Twórca "Dziewczyn do wzięcia" miał 76 lat . tvn24.pl, 8 października 2019. [dostęp 2023-07-02].
↑ a b c Janusz Kondratiuk: Lepiej reżyserować sytuacje, które dobrze się zna . polityka.pl, 8 października 2019. [dostęp 2023-07-02].
↑ a b c d e Szczera do bólu spowiedź polskiego reżysera przed śmiercią . dziennikteatralny.pl, 14 października 2019. [dostęp 2023-07-02].
↑ Reżyser . kultura.onet.pl, 1 kwietnia 2011. [dostęp 2023-07-02].
↑ Redakcja , Sandomierz. Kamień Optymizmu dla Anny Dymnej, korona dla Janusza Kondratiuka [online], Echo Dnia Podkarpackie, 5 maja 2019 [dostęp 2021-05-29] (pol. ) .
↑ Dwutygodnik „Relaks”, nr 20 (581), 27 września 2016, s. 6-7
↑ Tygodnik „Życie na Gorąco ” nr 32, 11 sierpnia 2016, s. 6.
↑ JAK PIES Z KOTEM . filmpolski.pl. [dostęp 2023-07-03].
↑ Wywiad z umierającym reżyserem. Ostatnia wola dotycząca dzieci porusza do głębi . fakt.pl, 8 października 2019. [dostęp 2023-07-02].
↑ Janusz Kondratiuk nie żyje. Chorował na raka trzustki. "Palę, bo nic innego mi nie zostało" . film.wp.pl, 8 października 2019. [dostęp 2023-07-02].
↑ Pogrzeb Janusza Kondratiuka. Gwiazdy pożegnały sławnego reżysera . se.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-14].
↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze . cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
Linki zewnętrzne
1960-69
1970-79
1980-89
1990-99
2000-09
2010-19
Seriale TV
Identyfikatory zewnętrzne: