Pochodził z katolickiej rodziny zajmującej się rolnictwem. Uczył się w Sajgonie.
W 1928 podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Sajgonie, po których ukończeniu, 21 września 1935 przyjął święcenia prezbiteriatu i został kapłanem wikariatu apostolskiego Sajgonu. Następnie pracował duszpastersko w parafiach. Przy podziale wikariatu apostolskiego Sajgonu w 1938 został kapłanem nowego wikariatu apostolskiego Vĩnh Long[1].
W latach 1939–1946 studiował we Francji. Początkowo zamieszkał w Paryżu, jednak później z powodu działań wojennych zmieniał miejsca zamieszkania, by w 1942 osiąść w Tuluzie. Angażował się wówczas w wietnamski ruch niepodległościowy. W 1946 przewodniczył jednej z delegacji zamieszkujących Francję Wietnamczyków, witających prezydenta Wietnamu PółnocnegoHồ Chí Minha, przybyłego na konferencję w Fontainebleau. Ks. Nguyễn Ngọc Quang pośredniczył w osiągnięciu porozumienia wśród wietnamskich komunistów, aby podziały nie były rozgrywane przez siły kolonialne[1].
Jako ojciec soborowy wziął udział w ostatniej sesji soboru watykańskiego II. W latach 1966–1976 pełnił funkcję sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Wietnamu Południowego. Rozwijał szkolnictwo katolickie w swojej diecezji[1].
