W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 komisarz Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski (Polrewkom) w Białymstoku. Redaktor naczelny „Izwiestii” w 1917, redaktor odpowiedzialny „Izwiestii” w latach 1925–1927. Od 31 grudnia 1925 członek KC WKP(b), zastępca redaktora naczelnego „Prawdy”, dyrektor Instytutu Lenina przy KC WKP(b) w Moskwie. Poparł Stalina w jego walce o władzę w partii bolszewickiej po śmierci Lenina.