Ismaʾil Ibn Sebüktigin – władca z dynastii Ghaznawidów, panujący od sierpnia 997 do marca 998 roku.
Był jednym z młodszych synów Sebüktigina, ze związku z córką jego dawnego właściciela, Alptigina. Ojciec przed śmiercią ustanowił go swoim następcą w Balchu i Ghaznie, czyli stolicy państwa. Powody dla których wybrał on jego, a nie starszego i bardziej doświadczonego Mahmuda, który był gubernatorem Chorasanu, są niejasne. Po śmierci Sebüktigina w sierpniu 997 roku Ismaʾil szybko uzyskał potwierdzenie swojej władzy zarówno od Samanidów jak i kalifa, jednak Mahmud nie pogodził się z zaistniałą sytuacją. Wykorzystując poparcie swojego brata, Abu al-Muzaffara Nasira, gubernatora Bustu, i wuja Bograczuka z Heratu, pomaszerował na Ghaznę i w marcu 998 roku pokonał Ismaʾila pod murami miasta. W ten sposób zakończyło się siedmiomiesięczne panowanie Ismaʾila. Resztę życia spędził on w areszcie w Guzganie pod nadzorem miejscowej dynastii Farigynidów, wasalów Ghazny. Miał on być człowiekiem zainteresowanym kulturą i wykształconym.
Bibliografia
- Bobodżan Gafurow Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978.
- BogdanB. Składanek BogdanB., Historia Persji. Tom II, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2003, ISBN 83-88938-32-0, OCLC 749417040 . Brak numerów stron w książce
- Alptigin (962–963)
- Abu Ishak Ibrahim (963–966)
- Bilgetigin (966–974/975)
- Böri (975–977)
- Sebüktigin (977–997)
- Ismaʾil Ibn Sebüktigin (997–998)
- Mahmud (998–1030)
- Muhammad (1030–1031)
- Masud Ibn Mahmud (1030–1041)
- Muhammad /po raz drugi/ (1041)
- Maudud Ibn Masud (1041–1050)
- Masud II (1050)
- Baha ad-Daula Ali (1050)
- Izz ad-Daula Abd al-Rashid (1053)
- Kiwam ad-Daula Tughril (1053)
- Dżalal ad-Daula Farruchzad (1053–1059)
- Zahir ad-Daula Ibrahim (1059–1099)
- Ala ad-Daula Masud III (1099–1115)
- Kemal ad-Daula Szirzad (1115)
- Sultan ad-Daula Arslanszah (1115–1117)
- Jamin ad-Daula Bahramszah (1117–1157)
- Mu’izz ad-Daula Chosrowszah (1157–1160)
- Tadż ad-Daula Chosrow Malik (1160–1187)
|
