Architektura Intel Core wywodzi się, tak jak Pentium II, Pentium III i Pentium M, z architektury Pentium Pro. W procesorach opartych na architekturze NetBurst (np. Pentium 4, Pentium D) najważniejszym czynnikiem decydującym o wydajności była częstotliwość taktowania, natomiast technologia Core 2 kładzie nacisk na zwiększenie ilości pamięci podręcznej (cache) oraz liczby rdzeni. Procesory z serii Core 2 charakteryzują się zdecydowanie mniejszym zużyciem prądu niż procesory Pentium, a co za tym idzie wydzielają mniej ciepła.
Procesory Core 2 odznaczają się stosunkowo wysokim współczynnikiem IPC (Instructions Per Cycle) – około 3,5. Oznacza to, że potrafią one w jednym cyklu rozkazowym wykonać średnio 3,5 rozkazu. Sporym ulepszeniem w stosunku do „dwurdzeniowych” (procesory były jednordzeniowe, ale z wykorzystaniem technologii HT system widział je jako dwa rdzenie) procesorów Pentium 4 jest zastosowanie wspólnej pamięci cache dla obu rdzeni procesora. Dzięki temu uniknięto konieczności „mozolnego” uzgadniania zgodności pamięci podręcznych L2 (cache) w obu rdzeniach.
Konkurentami procesorów Core 2 są procesory AMDPhenom oraz AMD Athlon X2.
Ponadto procesory Core 2 obsługują następujące technologie:
technologię wirtualizacji (nie dotyczy modeli E4xxx, E7200, E7300, niektórych E7400, E7500, E8190, Q8200, Q8300, T5200, T5250, T5270, T5300, T5450, T5470, T5550 (Wersja taktowana 1.83 GHz), T5750, T5800 oraz Pentium Dual Core wykorzystujących to samo jądro z mniejszą ilością cache L2),
Procesory Wolfdale są wykonane w technologii 45 nm, a pozostałe w 65 nm. Wszystkie korzystają z podstawki LGA 775, która była już wykorzystywana w procesorach Pentium 4, Pentium D oraz w nowych Celeronach (jednakże stare płyty pod LGA775 często procesorów serii Core nie obsługują).
Intel wprowadził również na rynek procesory czterordzeniowe (modele QX6700 i QX6800) o kodowej nazwie Kentsfield. Są one bliźniaczo podobne do rdzeni Conroe. Intel zdecydował się pójść po linii najmniejszego oporu i tak jak w przypadku procesorów Pentium D umieścił na jednej płytce PCB dwa procesory, które do komunikacji ze sobą używają magistrali QPB. W tym wypadku są to po prostu dwa dwurdzeniowe układy Core 2 Duo.
Penryn
Następcą serii Core2 jest rodzina procesorów Penryn.
Penryn jest nieco ulepszoną architekturą Core 2, wzrost wydajności sięga do 5%. Zmniejszenie rozmiaru tranzystora z 65nm na 45 nm obniżyło pobór energii przez układ o około 40%, ale zwiększyło nieznacznie z nieznanych przyczyn średnią temperaturę pracy. Nowością w Penrynie jest również usprawnienie jednostek SSE4 oraz dodanie algorytmu Radix-16 co przyśpieszyło pracę procesora w czasie dzielenia.
Kontrowersje
W lutym 2008 Wisconsin Alumni Research Foundation wkroczyło na drogę sądową przeciwko Intelowi. Zdaniem WARF, Intel bezprawnie wykorzystał w wielordzeniowych procesorach Core 2 Duo technologię Advanced Branch Prediction[1].
↑Procesory z serii E21xx sprzedawane są pod nazwą handlową „Pentium Dual Core”, technologicznie nie są to jednak układy z rodziny Pentium, tylko Core 2.