IRB Sevens World Series (2000/2001) – druga edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z dziewięciu turniejów rozegranych pomiędzy listopadem 2000 a czerwcem 2001 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Zawody zostały zdominowane przez reprezentacje Nowej Zelandii i Australii, które podzieliły między sobą wygrane turnieje, a ostatnie cztery finały rozegrały między sobą. W całym cyklu ostatecznie triumfowali Nowozelandczycy.
Wstępne plany harmonogramu rozgrywek pojawiły się w lipcu 2000 roku – w porównaniu do poprzedniego sezonu zrezygnowano z paryskiego turnieju, w Mar del Plata miał się odbyć Puchar Świata 2001, zaś Fiji Sevens został odwołany przez Fiji Rugby Union po zamachu stanu w tym kraju[1][2]. We wrześniu 2000 roku IRB potwierdziła lokalizacje siedmiu turniejów i poinformowała, że cykl rozpocznie się w RPA przenosząc się jednak ze Stellenbosch do Durbanu[3][4]. W ciągu następnego miesiąca z rozpiski wypadł Punta del Este Sevens, pojawiły się natomiast dwa kolejne turnieje w Azji. Malezja miała już doświadczenie w organizacji poważnych zawodów w tej dyscyplinie sportu po Igrzyskach Wspólnoty Narodów 1998, przyznanie zaś turnieju Chinom miało na względzie rozwój siedmioosobowego rugby w tym kraju oraz starania IRB w celu jego wprowadzenia w poczet sportów olimpijskich[5][6][7]. Pod koniec października 2000 roku zakończono budowanie terminarza ogłaszając gospodarzy kończących sezon zawodów – Londyn i Cardiff[5]. Tak więc ostatecznie zaplanowano rozegranie dziesięciu turniejów w okresie od listopada 2000 do czerwca 2001 roku, w tym cztery w nowych lokalizacjach – Chinach, Malezji, Anglii i Walii[8][9][10].
W związku z sankcjami nałożonymi na Fidżi po zamachu stanu z 2000 roku rząd australijski odmówił wydania reprezentantom tego kraju wiz wjazdowych, co doprowadziło do odwołania przez IRB zawodów w Brisbane[11]. Taka sama możliwość istniała również w przypadku nowozelandzkiego turnieju, jednak nacisk ze strony New Zealand Rugby Union spowodował, iż fidżyjscy rugbyści otrzymali prawo wjazdu do tego kraju[12][13]. Ostatecznie odbyło się zatem dziewięć turniejów[14].
Zgodnie z zapowiedziami z połowy poprzedniego sezonu[15], Anglicy wystąpili we wszystkich turniejach, co było jednocześnie warunkiem udzielenia zgody na organizację przez Rugby Football Union zawodów w Londynie[16]. Prócz Anglików i broniących tytułu Nowozelandczyków, do uczestnictwa we wszystkich zawodach IRB wytypowała również Argentynę, Australię, Fidżi, Francję, Kanadę, RPA, Samoa i Walię[5]. Szkoci odrzucili zaproszenie do uczestnictwa, skupiając swoje wysiłki na przygotowaniach do Igrzysk Wspólnoty Narodów 2002[17], występ Fidżyjczyków stał zaś pod znakiem zapytania ze względów politycznych i finansowych[2]. Po raz pierwszy natomiast w poważnych zawodach zaprezentował się wspólny zespół Indii Zachodnich[18], który po otrzymaniu zgody na jego utworzenie ze strony IRB wyrażonej ze względu na słabość poszczególnych reprezentacji z tego regionu[19][20] zadebiutował w Hong Kong Sevens[18]. Ich dobra postawa dała im miejsce również w dwóch finałowych zawodach[21].
Sezon rozpoczął się wznowieniem rywalizacji z poprzedniej edycji, bowiem w pierwszych czterech turniejach w finale gościli Fidżyjczycy i w trzech z nich ulegli oni Nowozelandczykom. W czwartym okazali się natomiast słabsi od włączających się do walki o tytuł Australijczyków, którzy wykorzystali potknięcie gospodarzy w Wellington. Podzieliwszy się zwycięstwami w kolejnych dwóch zawodach podopieczni Gordona Tietjensa i Glena Elli po sześciu turniejach zgromadzili tyle samo punktów w klasyfikacji generalnej, lecz pozostałe trzy finały rozstrzygnęli na swoją korzyść reprezentanci Nowej Zelandii triumfując ostatecznie w całym cyklu. Australia będąca jedyną drużyną, która awansowała przynajmniej do półfinału w każdym z zawodów, zajęła ostatecznie pozycję drugą. Najwięcej przyłożeń w sezonie zdobył nowozelandzki kapitan, Karl Te Nana[8][22][23].
Kalendarz
System rozgrywek
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny[24].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[24]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej ilości zdobytych przyłożeń;
- wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami.
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części[24].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane[8][9][25].
| 16 zespołów |
|
24 zespoły
|
| Pozycja |
Pkt |
Pkt |
Pozycja
|
| 1 (Cup) |
20 |
30 |
1 (Cup)
|
| 2 (finał Cup) |
16 |
24 |
2 (finał Cup)
|
| 3–4 (półfinały Cup) |
12 |
18 |
3–4 (półfinały Cup)
|
| – |
– |
8 |
5–8 (ćwierćfinały Cup)
|
| 5 (Plate) |
8 |
4 |
9 (Plate)
|
| 6 (finał Plate) |
6 |
3 |
10 (finał Plate)
|
| 7–8 (półfinały Plate) |
4 |
2 |
11–12 (półfinały Plate)
|
| 9 (Bowl) |
2 |
1 |
13 (Bowl)
|
| 10–16 |
0 |
0 |
14–24
|
Turnieje
Główny artykuł: Dubai Sevens 2000. Główny artykuł: Japan Sevens 2001.
Klasyfikacja generalna
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
