Uczęszczał do Hawick High School[1], a w rugby zaczął grać w wieku szesnastu lat[2][3]. Podjął treningi w juniorskim klubie Hawick PSA[4][5], grał następnie w Hawick YM, po czym został wybrany do seniorskiego zespołu Hawick RFC, w którym zadebiutował na pozycji filara młyna jeszcze jako nastolatek[2][6][7]. Pozostał z nim związany do końca sportowej kariery[1][8][9].
Służbę wojskową odbył w wojskach lądowych w latach 1953–1955, w jej trakcie grał dla Army Rugby Union[6][7][1]. Siedmiokrotnie uczestniczył w zgrupowaniach i meczach sparingowych szkockiej kadry, wystąpił także przeciw Springboks w ramach południowoszkockiego zespołu zbierając dobre recenzje[2][7][3]. W reprezentacji Szkocji zadebiutował, w młodym jak na filara wieku niespełna dwudziestu dwóch lat, inauguracyjnym pojedynkiem Pucharu Pięciu Narodów 1954 przeciwko Francji[2][7][6]. Zakończenie kariery ogłosił po swoim czterdziestym testmeczu, przeciwko Anglii w Pucharze Pięciu Narodów 1962, bowiem „czterdzieści to dobra, okrągła liczba”[7][6]. Pobił tym samym dotychczasowy rekord Johna Bannermana w liczbie występów w szkockiej kadrze, dodatkowo były to kolejne mecze reprezentacji – wszystkie rozegrane w latach 1954–1962[7][2][6].
Dwukrotnie, w latach 1955 i 1959, uczestniczył w tournéeBritish and Irish Lions. Na boisku pojawił się wówczas łącznie w trzydziestu czterech spotkaniach, w tym sześciu testmeczach[10][11]. Na pierwsze z nich wyjechał jedynie dzięki pomocy finansowej matki i narzeczonej[7]. W latach 1954–1959 czternastokrotnie zagrał dla Barbarians[1][2], dwukrotnie został także wybrany do wspólnej szkocko-irlandzkiej drużyny, która w specjalnych okolicznościowych spotkaniach rywalizowała z zespołem angielsko-walijskim[6][7][1].
Równie dobrze czuł się po obu stronach młyna, charakteryzowała go umiejętność gry z piłką, chęć nauki i doskonalenia się oraz pionierskie podejście do treningu – aż do śmierci utrzymywał sprawność fizyczną poprzez kolarstwo, pływanie czy spacery[6][7][2]. Pracował zawodowo w branży budowlanej jako tynkarz, później otworzył sklep sportowy[6][7]. W 1957 roku ożenił się z Myrą, miał z nią syna o imieniu Roddy[7].
Po zakończeniu aktywnej kariery sportowej trenował zespół Hawick RFC, który poprowadził do dominacji w szkockim rugby w latach sześćdziesiątych oraz do triumfów w pierwszych pięciu oficjalnych rozgrywkach ligowych organizowanych przez Scottish Rugby Union w kolejnej dekadzie[7][6][3]. Był także działaczem sportowym związanym przede wszystkim z Hawick RFC, w tym jako prezydent klubu[12][13][6][7], był także honorowym wiceprezydentem Hawick PSA[14].
