Hideo Azuma opisywał swój styl jako połączenie niskich, zaokrąglonych sylwetek postaci z mang Osamu Tezuki z okrągłymi i pełnymi ekspresji twarzami z mang shōjo, co uznawał za na wskroś erotyczne. Tym sposobem stworzył bishōjo, komiksową postać uroczej dziewczyny, oraz formę erotyzmu opartą na takich postaciach (kawaii ero). Jego prace z mangami shōjo łączył także „brak realizmu”. Azuma szukał alternatywy dla zmaskulinizowanej, „realistycznej” twórczości obecnej w komiksach typu gekiga, które zdominowały rynek mang dla dorosłych w latach 60. i 70. W swoich pracach przedstawiał nowe podejście do relacji damsko-męskich, co pozwalało mu wykroczyć poza obowiązujące wzorce ról płciowych, dojrzałości płciowej i modeli rodziny[3].
Patrick W.P.W.GalbraithPatrick W.P.W., Otaku and the Struggle for Imagination in Japan, Durham: Duke University Press, 2019, ISBN 978-1-4780-0701-2, OCLC1148100778(ang.).
MartaM.TymińskaMartaM., Hideo Azuma „Dziennik z zaginięcia”, [w:] Sebastian JakubS.J.Konefał (red.), Powieści graficzne. Leksykon, Warszawa: Timof i cisi wspólnicy, 2015, ISBN 978-83-63963-39-2, OCLC958194360(pol.).
