W 1830 opracował dla kopalnych gadów jeden z pierwszych podziałów systematycznych. Jako kryterium podziału przyjął budowę kończyn i wydzielił cztery grupy. Badał żółwie, sfenodonty, notozaury, plakodonty, fitozaury, pterozaury, krokodyle i dinozaury. Studiował też szczątki trzeciorzędowychssaków. Jako pierwszy paleontolog wysunął hipotezę, że niektóre wymarłe gady w przeciwieństwie do dzisiejszych mogły prowadzić bardzo aktywny tryb życia. On też jako pierwszy zauważył zjawisko konwergencji wśród zwierząt, czyli procesu powstawania podobnych form żywych pod wpływem takich samych warunków środowiskowych.
Rezultaty większości swoich badań, zawierających około 300 starannych opisów przedstawił w wielkim dziele Zur Fauna der Vorwelt (1845–1860), który bogato sam zilustrował. Dzieło to składało się z czterech tomów. W pierwszym opisał ssaki, ptaki i gady z margli Önnigen, w drugim szczątki gadów wapienia muszlowego z niemal całej Europy, w trzecim gady z permskich łupków miedzionośnych, w czwartym gady z łupków litograficznych Bawarii. Za tom poświęcony gadom wapienia muszlowego otrzymał medal Holenderskiego Towarzystwa Naukowego i nagrodę Londyńskiego Towarzystwa Geologicznego (Geological Society of London) – medal Wollastona w 1858.
Jego nazwisko zostało upamiętnione w ponad 40 nazwach gatunkowych i rodzajowych kopalnych zwierząt i roślin. Na jego cześć została też nazwana góra Mount Meyer w prowincji Canterbury na Nowej Zelandii.
Bibliografia
Meyer, H. von (1861): Archaeopteryx litographica (Vogel-Feder) und Pterodactylus von Solenhofen. N. Jhb. Mineralogie, Geognosie, Geologie und Petrefakten-Kunde1861: V + 678 – 679 [Artykuł po niemiecku].
Creisler B (1995): „Pondering the Pachypoda: Von Meyer and the Dinosaur” The Dinosaur Report Winter 1995. 10-11.
