Urodził się w rodzinie pochodzącej z Niemiec, po ukończeniu gimnazjum wyjechał do Wiednia, gdzie rozpoczął studia na tamtejszej Politechnice, w 1868 przeniósł się do Lwowa i kontynuował studia w Akademii Technicznej. Od 1872 był asystentem w Katedrze Budownictwa Ogólnego, w 1873 otrzymał dyplom ukończenia. W latach 1872–1875 projektował pod kierunkiem Juliana Oktawiana Zachariewicza gmachy Politechniki. Od 1876 był asystentem w nowo powstałej Katedrze Konstrukcji Stalowych. Od 1877 do końca życia należał do Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[1]. W 1878 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a 1883 profesora zwyczajnego. Wiele razy był wybierany na dziekana Wydziału Architektury, a dwa razy (1888–1889 i 1898–1899) był rektorem. Od 1889 przez rok był członkiem zespołu redakcyjnego Czasopisma Technicznego i Allgemeine Bauzeitung. Wielokrotnie zasiadał w jury konkursów architektonicznych, napisał podręcznik „Budownictwo”. W 1910 przeszedł w stan spoczynku. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[2].
Kamienica dochodowa przy ulicy Kornela Ujejskiego we Lwowie (obecnie ul. Mykoły Ustyanowycza 10) (1890)
I nagroda na projekt budowlany Muzeum Przemysłu we Lwowie (1890) – niezrealizowany, gmach zrealizowano według konkurencyjnego i tańszego projektu Józefa Kajetana Janowskiego i Leonarda Marconiego
I miejsce w konkursie na gmach Szkoły Inżynieryjnej przy ulicy Teatralnej 17 we Lwowie (Tadeusza Rutowskiego) (1890–1892)
↑Альфред Бізанц народився 15 листопада 1890 р. у німецькій колонії Дорнфельд (тепер с. Тернопілля Миколаївського району Львівської області) у сім’ї заможного колоніста Карла Бізанца. (…) брат батька Густав був професором, ректором Політехніки, Kim Naumenko, Альфред Бізанц w: Пустомитівщина: постаті, Lwów 2013. wyd. Інститут українознавства ім. І.Крип’якевича Національної академії наук України wersja elektroniczna
Bisanz Gustaw w: Wielka encyklopedia powszechna ilustrowana Gutenberga – T.VII. Warszawa 1892, s. 839-840.
Bizanz Gustaw w: Władysław Zajączkowski, C.K. szkoła politechniczna we Lwowie. Rys historyczny jej założenia i rozwoju, tudzież stan jej obecny, Lwów 1894, s. 142.
Sławomir Nicieja, „Lwów. Ogród snu i pamięci. Dzieje Cmentarza Łyczakowskiego oraz ludzi tam spoczywających w latach 1786–2010”, Wydawnictwo MS, Opole 2011 s. 276 ISBN 978-83-61915-07-2.
Stanisław Łoza, „Architekci i budowniczowie w Polsce”, Wydawnictwo Budownictwo i Architektura, Warszawa 1954, s. 29.
.jpg)
