Uzdolniona muzycznie, stała się jedną z najbardziej obiecujących wokalistek jazzowych Wschodniego Wybrzeża Stanów Zjednoczonych[1].
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Gretchen Parlato urodziła się jako córka Davida Parlato, basistyjazzowego i Judy Frisk, artystki sztuk wizualnych[2] i muzyka[3]. Wychowywała się w rodzinie artystycznej. Jej dziadek ze strony ojca, Charlie Parlato, był trębaczem i wokalistą jazzowym, natomiast dziadek ze strony matki, Caleb Frisk, szwedzkiminżynierem dźwięku. Jej siostra jest projektantką graficzną, a wuj – aktorem[2]. Gdy miała dwa lata, matka nagrała ją podczas kąpieli. Już wtedy jej rodzice, którzy oboje byli muzykami, stwierdzili u swej córki muzyczny potencjał[4]. Sama artystka w wywiadzie udzielonym Roseannie Vitro i zamieszczonym w JazzTimes stwierdziła, że śpiewała przez całe życie, a mając 15 spostrzegła, że śpiew jest jej życiowym powołaniem. Wcześniej myślała o karierze aktorki, nauczycielki lub weterynarza[5].
W 2003 roku Parlato przeprowadziła się do Nowego Jorku[6]. W 2004 roku wygrała prestiżowy konkurs Thelonious Monk International Jazz Vocals Competition[8].
W 2005 roku wydała własnym nakładem swój debiutancki album, Gretchen Parlato, nagrany 16 i 17 grudnia 2004 roku w nowojorskim Coyote Studios[9]. W latach następnych utwierdziła swoją pozycję odbywając trasy z własnym zespołem lub uczestnicząc w koncertach takich artystów jak: Wayne Shorter, Oscar Castro-Neves, Gal Costa, Ivan Lins i Dianne Reeves. Uczestniczyła w sesjach nagraniowych Terence’a Blancharda (album Flow nominowany w 2005 roku do nagrody Grammy), Kenny’ego Barrona (album The Traveler) i Esperanzy Spalding (album Esperanza Spalding z 2008 roku)[6].
Gretchen Parlato podczas występu na Healdsburg Jazz Festival (2010)
Dobra wokalistka, kusi nas żeby pomyśleć, poszukująca subtelności w pracy z utworem. Parlato czyni piosenki subtelnymi, pozornie bez wysiłku. Wymaga to nie lada odwagi: utrzymanie tej łagodności, blasku, a może nawet geniuszu…
W 2011 roku został wydany trzeci album Parlato, The Lost and Found, przynoszący zróżnicowane stylistycznie utwory, z których kilka sama skomponowała: „Winter Wind”, utrzymany w stylu post-bop czy „Better Than” mający klimat rozmarzonej pop ballady. W nagraniu albumu wzięli udział: klawiszowiec Taylor Eigsti, basista Derrick Hodge i perkusista Kendrick Scott, z gościnnym udziałem saksofonisty tenorowegoDayny Stephensa (w kilku nagraniach)[14].
W 2013 roku ukazał się jej album koncertowy, Live in NYC, będący zapisem jej koncertu w nowojorskiej Rockwood Hall w 2012 roku[7]. Album wypełniło 9 utworów, pochodzących głównie z jej dwóch ostatnich albumów studyjnych. W nagraniu wzięli udział muzycy: pianista Taylor Eigsti, basista i wokalista Alan Hampton, basista i wokalista Burniss Earl Travis II oraz perkusiści – Mark Guiliana i Kendrick Scott[1]. Do plyty CD dołączona została płyta DVD. Wydanie albumu koncertowego zbiegło się z 10 rocznicą przybycia artystki do Nowego Jorku stając się okazją do uczczenia miasta, które umożliwiło jej muzyczną działalność[13].
Nagrody i wyróżnienia
zdobywczyni I miejsca w 2004 Thelonious Monk International Jazz Vocals Competition[6];
umieszczona w czołowej dziesiątce Downbeat Magazine 2009 w kategorii: wschodząca gwiazda żeńskiej wokalistyki[6];
2012 – 2. miejsce w kategorii: najlepsza wokalista jazzowa w klasyfikacji Downbeat Magazine[3].
2012 – najlepsza wokalista jazzowa w klasyfikacji Jazz Journalist Association[3].
Styl wykonawczy
Parlato śpiewa miękko, ale jej głos, podobnie jak jej idolek: Billie Holiday, João Gilberto i Shirley Horn, jest bardzo elastyczny i ekspresyjny. Jej repertuar obejmuje covery piosenek pop i rhythm and bluesowych oraz klasyczne post-bop utwory z repertuaru Milesa Davisa, Herbiego Hancocka i Wayne’a Shortera. Jeszcze jako studentka Instytutu Theloniousa Monka napisała tekst do „Juju” Shortera, który zamieściła na albumie The Lost and Found[15]. Łącząc zdolność i elegancję klasycznej divy jazzowej z ciekawością i wizją myślących perspektywicznie pionierów jazzu, Parlato stanowi przykład odważnej ewolucji wokalistyki jazzowej. Jedną z jej cech charakterystycznych jest umiejętność włączania do własnej twórczości stylów znajdujących się poza tradycyjnym idiomem jazzowym. Jest ona szczególnie zainteresowana rytmami muzyki brazylijskiej, a legendę bossa-novyAstrud Gilberto zalicza do tych artystów, którzy wywarli na nią największy wpływ. Ten wielokulturowy aspekt swego stylu Parlato rozwijała jeszcze na uniwersytecie kalifornijskim w Los Angeles, gdzie studiowała etnografię muzyczną i jazz[3].
↑Thelonious Monk Institute of Jazz: Meet – Gretchen Parlato. monkinstitute.org. [dostęp 2017-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-19)]. (ang.).
