Glaukonit
Glaukonit
|
| Właściwości chemiczne i fizyczne
|
| Skład chemiczny
|
uwodorniony glinokrzemian potasu, żelaza, magnezu i glinu
(K, Na, Ca)( Fe, Al, Mg, Fe)2[(OH)2/(Al,Si)4O10] x n H2O)
|
| Twardość w skali Mohsa
|
2
|
| Przełam
|
nierówny
|
| Łupliwość
|
doskonała, jednokierunkowa
|
| Układ krystalograficzny
|
jednoskośny
|
| Gęstość
|
2,2–2,95 g/cm³
|
| Właściwości optyczne
|
| Barwa
|
zielony w różnych odcieniach
|
| Rysa
|
identyczna z barwą
|
| Połysk
|
matowy, ziemisty, tłustawy
|
|
|
Glaukonit – minerał z gromady krzemianów, zaliczany do minerałów ilastych. Jest pospolity i szeroko rozpowszechniony. Ma zmienny skład chemiczny.
Nazwa pochodzi z gr. glaukos = niebieskozielony, niebieskawy i nawiązuje do charakterystycznej barwy tego minerału[1][2].
Właściwości
Tworzy niewielkie kryształy o pokroju drobnopłytkowym, listewkowym lub łuseczkowym. Przeważnie występuje w postaci drobnych, okrągławych ziaren o średnicy dochodzącej do 1,5 –2,0 mm. Często tworzy skupienia oolitowe, sferolityczne i ziemiste. Jest miękki, przeświecający, barwny – przeważnie w odcieniach zielonych.
Występowanie
Pospolity składnik osadów morskich szelfowych – powstaje do około 1000 m głębokości. Spotykany niekiedy w znacznej ilości w piaskach, piaskowcach – tzw. piaski i piaskowce glaukonitowe – glaukonityty. Także w marglach, wapieniach, mułowcach.
Miejsca występowania: Wielka Brytania – Kent, Anglia, Francja, Szwecja, Włochy – Grognardo.
W Polsce występuje pospolicie na Opolszczyźnie i Roztoczu. Stwierdzono je też w otworach wiertniczych na Suwalszczyźnie, na Podlasiu, na Lubelszczyźnie[3]oraz w okolicach Kruszyna.
Zastosowanie
Wybrane zastosowania glaukonitu[1]:
Zobacz też
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
