Giuseppe Garibaldi (C551)
|
Klasa
|
lekki lotniskowiec
|
Historia
|
Stocznia
|
Fincantieri (Genua)
|
Położenie stępki
|
26 marca 1981
|
Wodowanie
|
11 czerwca 1983
|
Marina Militare
|
Wejście do służby
|
30 września 1985
|
Los okrętu
|
w służbie
|
Dane taktyczno-techniczne
|
Wyporność
|
standardowa: 10.100 ton
pełna: 13.370 ton
|
Długość
|
180,0 m
|
Szerokość
|
33,4 m
|
Zanurzenie
|
6,7 m
|
Napęd
|
siłownia w układzie COGAG złożona z 4 turbin gazowych GTDLM 2500, moc 80 000 KM
|
Prędkość
|
30,0 węzłów
|
Zasięg
|
7000 mil morskich przy prędkości 20 węzłów
|
Uzbrojenie
|
patrz w tekście
|
Wyposażenie lotnicze
|
patrz w tekście
|
Załoga
|
780 (w tym 230 osób personelu lotniczego)
|
|
Giuseppe Garibaldi (C551) – włoski współczesny lekki lotniskowiec przystosowany do przenoszenia samolotów pionowego startu i lądowania i śmigłowców, flagowy okręt włoskiej marynarki wojennej (wł. Marina Militare) w latach 1985– 2009[1]. Oficjalnie klasyfikowany jako krążownik lotniczy.
Historia
Włoska marynarka wojenna (Marina Militare) od swojego powstania do lat 80. XX wieku nie posiadała lotniskowców (wyłączywszy niewcielony do służby lotniskowiec „Aquila”). W związku z tym, że współczesne działania na morzu wymagają takiego sprzętu, a wcześniej Włochy miały już doświadczenie ze śmigłowcowcami, w 1979 roku podjęto prace projektowe nad budową lotniskowca. Miał to być lekki lotniskowiec dla samolotów kategorii V/STOL (pionowego startu i lądowania).
W marcu 1981 roku w stoczni Fincantieri w Genui położono stępkę pod nowy okręt, jego wodowanie nastąpiło w 1983 roku, a przyjęcie na stan marynarki – 30 września 1985 roku. Otrzymał on nazwę „Giuseppe Garibaldi”, na cześć włoskiego bohatera narodowego, i numer taktyczny C551. We Włoszech okręt klasyfikowany jest jednak jako krążownik lotniczy (Incrociatore Portaeromobili)[2][3].
Ponieważ zachodziła potrzeba przeszkolenia załogi oraz pilotów samolotów i śmigłowców, które miały stacjonować na tym lotniskowcu, oraz zakupu samolotów i śmigłowców, osiągnął on gotowość operacyjną dopiero w 1989 roku. Stał się wtedy okrętem flagowym włoskiej marynarki wojennej. Bazą lotniskowca jest Tarent.
W październiku 2002 roku lotniskowiec wziął udział w działaniach zjednoczonych sił morskich w Zatoce Perskiej w ramach operacji „Freedom”, bombardowania irackich urządzeń wojskowych.
Dane techniczno-taktyczne oraz wyposażenie
- Wymiary
- pokład lotniczy:
- długość: 173,8
- szerokość: 30,4 m
- Uzbrojenie:
- obronne:
- 4 wyrzutnie dla rakiet przeciwokrętowych MBDA Otomat-Teseo Mk 2
- 2 wyrzutnie przeciwlotniczych rakiet kierowanych MBDA Albatros Mk 2 dla rakiet typu Aspide
- 3 dwulufowe działka OTO Melara Compact kal. 40 mm
- 2 wyrzutnie torped WASS (Whitehead Alenia Sistemi Subaqua) typ ILAS 3 kal. 324 mm dla torped ATK (Alliant TechSystems) Mk 46 lub Whitehead A-290
- lotnicze(warianty):
- Wyposażenie dodatkowe:
- trójwspółrzędny radar dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C
- radar dozoru powietrznego MBDA MM/SPS-768 (RAN 3L)
- radar dozoru nawodnego i powietrznego MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S)
- radar dozoru nawodnego Galileo Avionica MM/SPS-702
- radar nawigacyjny Galileo Avionica MM/SPN-749
- radar kontroli lądowań Galileo Avionica MM/SPN-728
- 2 radary MBDA SPG-75 (RTN-30X) do kierowania rakiet Aspide, współpracujące z systemem NA-30 (Dardo E)
- 3 radary MBDA SPG-74 (RTN-20X) do kierowania ogniem działek 40 mm, współpracujące z systemem NA-21 (Dardo)
- hydrolokator kadłubowy aktywny MBDA/Raytheon DE-1160
- system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno
- 2 wyrzutnie pułapek termicznych OTO Malera SCLAR
- holowany system celów pozornych Euroslat SLAT (Systeme de Lutte Anti-Torpilles) dla torped
Przypisy
Bibliografia
- Paweł Wieczorek. Włoski śmigłowcowiec klasy Garibaldi. „Żołnierz Polski”, s. 30, kwiecień 1992. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0044-4979.
Linki zewnętrzne
Zdjęcia