Giordano Bruno – mały krater uderzeniowy położony blisko brzegu niewidocznej z Ziemi półkuli Księżyca, o średnicy 22,13 km, położony na 35,92° północnej szerokości selenograficznej i 102,8° długości wschodniej.
Gerwazy z Canterbury zanotował w swojej kronice informację, iż co najmniej pięciu mnichów z Canterbury zaobserwowało 18 czerwca 1178 roku niezwykłe zjawisko na Księżycu. Księżyc był tuż po nowiu więc na niebie był widoczny jedynie jako wąski sierp. Według opisu kronikarza w pewnej chwili górny róg tego sierpa nagle rozpadł się na dwie części a w środku rozdwojenia pojawiła się szybko zmieniająca swój kształt ognista pochodnia, od której miały odrywać się połyskujące iskry dodatkowo rozjaśniające ten obszar. Po pewnym czasie róg sierpu równie nagle pociemniał[1].
Na podstawie wnikliwej analizy tej notatki oraz po zapoznaniu się z topografią Księżyca angielski geolog Jack B. Hartung w 1976 roku doszedł do wniosku, że zaobserwowane zjawisko zostało spowodowane upadkiem dużego meteorytu, który spowodował powstanie krateru księżycowego a wyrwana z jego niecki materia została odrzucona wysoko w przestrzeń i spadając odbijała światło słoneczne, co spowodowało obserwowane efekty optyczne. Zdaniem Jacka B. Hartunga doszło wtedy do utworzenia krateru Giordano Bruno, który wydaje się być tworem stosunkowo młodym[1].
Decyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej w 1961 roku został nazwany od Giordano Bruno (1548-1600), włoskiego filozofa[2].
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
