Gieorgij Wasiljewicz Zimin, ros. Георгий Васильевич Зимин (ur. 23 kwietnia?/6 maja 1912 w Sankt Petersburgu, zm. 29 marca 1997 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, as myśliwski II wojny światowej, marszałek lotnictwa (1973), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 5. i 6. kadencji (1958–1966), Bohater Związku Radzieckiego (1943).
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Po ukończeniu liceum kontynuował naukę w szkole technicznej. Od czerwca 1930 pracował jako mechanik i elektryk w warsztatach kolejowych w Kałudze. W 1931 został powołany do Armii Czerwonej. W 1933 ukończył Wojskową Teoretyczną Szkołę Lotniczą w Leningradzie, a w 1935 Wojskową Szkołę Lotniczą w Engelsie – stolicy Niemieckiej Republiki Nadwołżańskiej. Od grudnia 1935 służył w jednostce lotnictwa myśliwskiego na Dalekim Wschodzie, początkowo jako młodszy pilot, a następnie jako asystent dowódcy eskadry.
W 1937 wstąpił do WKP(b). W 1938 uczestniczył w walkach nad jeziorem Chasan, za które otrzymał Order Lenina. Od 1938 był dowódcą eskadry, a w 1939 został mianowany zastępcą dowódcy 53 pułku lotnictwa myśliwskiego. W sierpniu 1940 podjął studia w Wojskowej Akademii Dowodzenia i Nawigacji Sił Powietrznych Armii Czerwonej.
II wojna światowa
W lipcu 1941 – po napaści Niemiec na ZSRR – został mianowany zastępcą dowódcy 42 pułku lotnictwa myśliwskiego, wyposażonego w samoloty MiG-3. Walczył na Froncie Briańskim. Od listopada 1941 dowodził 127 pułkiem lotnictwa myśliwskiego, a od lutego 1942 dowodził 485 pułkiem lotnictwa myśliwskiego na Froncie Północno-Zachodnim i na Froncie Leningradzkim. Pułk był uzbrojony w samoloty Hawker Hurricane, później częściowo przezbrojony na samoloty Jak-1. W marcu 1943 za odwagę i bohaterstwo pułk otrzymał miano Gwardyjskiego. W kwietniu 1943 został mianowany dowódcą 240 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, z którą walczył do końca II wojny światowej, na Frontach: Kalinińskim, 1 Nadbałtyckim, 2 Białoruskim, 3 Białoruskim i 1 Białoruskim.
Do września 1943 wykonał 163 loty bojowe, uczestnicząc w 39 walkach powietrznych zestrzelił 13 samolotów wroga oraz 4 maszyny w grupie. Za te zwycięstwa dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 28 września 1943 otrzymał Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego z równoczesnym wręczeniem Orderu Lenina. Ostatnie zwycięstwo w bitwie powietrznej odniósł 25 kwietnia 1945 nad Berlinem, zestrzeliwując niemiecki Focke-Wulf Fw 190. Ogółem podczas II wojny światowej odbył 249 lotów bojowych, w 69 walkach lotniczych zestrzelił 18 nieprzyjacielskich samolotów oraz dalszych 20 maszyn zespołowo.
Okres powojenny
Po zakończeniu działań wojennych ukończył studia na Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego, dowodził dywizją, a następnie korpusem lotnictwa. W 1949 objął dowództwo 42 Armii Lotniczej Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od czerwca 1953 był dowódcą 59 Armii Lotniczej w Centralnej Grupie Wojsk na terytorium Austrii i Węgier. Od maja 1954 Generalny Inspektor Głównego Inspektoratu Ministerstwa Obrony ZSRR. Od kwietnia 1956 dowódca 24 Armii Lotniczej w składzie Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. Od 1960 I zastępca głównodowodzącego Wojskami Obrony Przeciwlotniczej Kraju.
W latach 1966–1981 komendant Wojskowej Akademii Obrony Przeciwlotniczej im. Gieorgija K. Żukowa. W 1972 uzyskał stopień doktora nauk wojskowych, a w 1974 tytuł profesora. Był autorem wspomnień Myśliwce (tytuł oryg. «Истребители») oraz podręczników aerodynamiki i taktyki samolotów myśliwskich.
W latach 1958–1966 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 5. i 6. kadencji. Od 1982 w Grupie Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. W maju 1992 przeszedł na emeryturę. Zmarł 29 marca 1997 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie[1].
Awanse
Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
- BolesławB. Potyrała BolesławB., HieronimH. Szczegóła HieronimH., Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC 835148265 . Brak numerów stron w książce
- BolesławB. Potyrała BolesławB., WładysławW. Szlufik WładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923 . Brak numerów stron w książce
- Encyklopedia II wojny światowej, Wyd. MON, Warszawa 1975
- (ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. II, Moskwa
- (ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
- Зимин Георгий Васильевич – Герои страны (ros.) [dostęp 1 maja 2010]
- Зимин Георгий Васильевич – Проект ХРОНОС (ros.) [dostęp 1 maja 2010]
- Зимин Георгий Васильевич – Красные Соколы (ros.) [dostęp 1 maja 2010]
