Gemmy były popularne jako ozdoby lub pieczęcie w cesarstwie rzymskim oraz na starożytnym Bliskim Wschodzie. W Rzymie prawdopodobnie pierwszym, który nosił na ręku gemmę, był Scypion Afrykańczyk[1]. Wytwarzano je już w Mezopotamii, Egipcie (gemmy o kształcie skarabeoidalnym - skarabeusz) i Starożytnej Grecji. Pełniły rolę dekoracyjną, a czasem nawet religijną i magiczną. Przedstawiano na nich postacie ludzkie, mitologiczne, zwierzęta, rośliny lub symbole religijne. Pod koniec okresu hellenistycznego zaczęto wykonywać tanie naśladownictwa gemm w szkle.
Poznaniu - w 2006 roku w czasie wykopalisk na Ostrowie Tumskim. Odkryta gemma datowana jest na II-III w n.e. Wykonana jest z karneolu, zdobiona wklęsłą rzeźbą lwa, pierwotnie oprawiona była w pierścieniu. Do Polski trafiła ok. X-XI wieku[3].
↑Maria Piechocka-Kłos, Noce attyckie 2.24. O dawnej oszczędności i o starożytnych ustawach dotyczących wydatków, (Komentarz do Leges Sumptuariae), UWAM, Poznań 2012, ISBN 978-83-232-2467-9, s. 29.
