G-63
| Dane podstawowe
|
| Państwo
|
 ZSRR
|
| Producent
|
Biuro konstrukcyjne P. Grochowskiego
|
| Typ
|
lekki szybowiec desantowy
|
| Konstrukcja
|
średniopłat o konstrukcji całkowicie drewnianej
|
| Załoga
|
1
|
| Historia
|
| Data oblotu
|
1932
|
| Dane techniczne
|
| Wymiary
|
| Rozpiętość
|
28,01 m
|
| Długość
|
14,00 m
|
| Powierzchnia nośna
|
70,00 m²
|
| Masa
|
| Własna
|
1400 kg
|
| Użyteczna
|
1800 kg
|
| Startowa
|
3200 kg
|
| Osiągi
|
| Prędkość holowania
|
250 km/h
|
| Współczynnik obciążenia konstrukcji
|
44 kg/m²
|
| Dane operacyjne
|
| Liczba miejsc
|
| 16 żołnierzy z pełnym wyposażeniem
|
| Użytkownicy
|
| ZSRR
|
G-63 – radziecki lekki szybowiec desantowy z lat trzydziestych XX wieku.
Historia
Na początku lat 30. XX wieku w ZSRR w związku z rozpoczęciem tworzenia wojsk powietrznodesantowych stworzono w Moskwie specjalne biuro konstrukcyjne sił powietrznych pod kierownictwem Pawła I. Grochowskiego, którego zadaniem miało być projektowanie i budowano szybowców dla tych wojsk. Pierwszym szybowcem opracowanym w tym biurze była konstrukcja oznaczona jako G-63, którą zaprojektował Borys D. Urłapow.
Z uwagi na postawione warunki: udźwig do 1700 kg, pomieszczenia do transportu 16 żołnierzy i przystosowanie do holowania przez dwupłatowy samolot R-5 z silnikiem o mocy 300 KM (400 kW), konstruktor zrezygnował z koncepcji szybowca o pojemnym kadłubie, a transportowanych żołnierzy umieścił w skrzydłach w pozycji leżącej.
W 1932 roku zbudowany w zakładach w Leningradzie prototyp tego szybowca i podano go szeregu badań. Potwierdziły one jego przydatność, a próby państwowe potwierdziły celowość jego zastosowania do działań desantowych.
W 1934 roku opracowano nową wersję tego szybowca oznaczoną jako G-63 bis o nazwie Jakow Ałksnis, która różniła się od prototypu wprowadzeniem kabiny drugiego pilota za kabiną pierwszego. W toku dalszych badań i prób okazało się, że sposób umieszczenia w szybowcu żołnierzy desantu utrudnia im jego opuszczenie, w związku z tym pracę nad nim przerwano, jak również nie podjęto jego produkcji.
Prototyp szybowca G-63 natomiast przerobiono na motoszybowiec transportowy, który oznaczono jako G-32M-11 Strekoza, a do jego napędu użyto silnika M-11 o mocy 61 KM (81 kW). Ten motoszybowiec używany był później do badań atmosfery.
Opis konstrukcji
Szybowiec G-63 to średniopłat o konstrukcji drewnianej. Kadłub o konstrukcji półskorupowej i smukłym kształcie mieścił odkrytą kabinę pilota. Usterzenie klasyczne.
Skrzydła o konstrukcji składającej się z wręg i podłużnic o grubości wynoszącej 630 mm i cięciwie przykadłubowej około 4 m, mieściły pomieszczenia dla przewozu żołnierzy, po 8 w każdym skrzydle. Ładownia znajdowała się w części przykadłubowej, a żołnierze zajmowali miejsca w pozycji leżąc z głową do przodu. W tej części skrzydło w przedniej części było przezroczyste – stanowiło okno.
Bibliografia
- Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985, s. 23-26. ISBN 83-11-07162-4.
Linki zewnętrzne
