Działania bojowe Frontu rozpoczęła w sierpniu 3 DP uderzając ze Zbaraża na wojska radzieckie stacjonujące w Tokach i pokonując je (działała w porozumieniu z Frontem Wołyńskim). W tym samym czasie III BJ zajęła Zasław oraz Szepietówkę, przecinając linie kolejowe Tarnopol–Korosteń i Równe–Berdyczów. Wówczas wojska Petlury, pokonane przez bolszewików, postanowiły zawrzeć 1 września 1919 rozejm z Polską. W wyniku tego ustalona została linia demarkacyjna, a Front znalazł się poza działaniami wojennymi i jego dywizje zostały wysłane do innych związków operacyjnych lub rozformowane.
W związku z kolejnymi porażkami Ukraińców z wojskami radzieckimi, dowództwo zdecydowało uprzedzić atak radziecki i w październiku wysunęło wojska polskie na Smotrycz. Kolejny raz przesunięcie sił nastąpiło w grudniu. Wówczas 18 i 12 DP weszły na linię Uszyca–Płoskirów–Starokonstantynów, a 5 DP cofnęła się do odwodu. Wówczas rozpoczął się zimowy okres przerwania działań wojennych, a 2 stycznia Front zmienił nazwę na bardziej adekwatną, czyli Front Podolski.
7 marca 1920 został wydany rozkaz o likwidacji dowództw frontów. Józef Piłsudski nakazał, aby z dniem 1 kwietnia 1920 wszystkie dowództwa frontu zostały skasowane, a w oparciu o ich dowództwa powstały dowództwa armii. Na mocy tego rozkazu dotychczasowe dowództwo Frontu Podolskiego zostało przekształcone w dowództwo 6 Armii[2]. Front Podolski został przeformowany w 6 Armię, pozostającą wciąż pod dowództwem gen. por. Iwaszkiewicza i płk. Kesslera.
Juliusz S. Tym: Naczelny wódz w kampaniach wojennych 1919–1920 oraz 1939–1945. W: Tomasz Kośmider (red.): Naczelny dowódca sił zbrojnych w systemie obronnym państwa polskiego. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-329-2.
Tadeusz Wawrzyński. Dowództwa frontów 1919-1920. „Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego 20/1997”.brak numeru strony
