Był synem złotnika i szlifierza diamentów Jana Bastiansz. van Mierisa i jego żony Christine Willemsdr. van Garbartijn. Początkowo przygotowywał się do wykonywania zawodu ojca, jednak ostatecznie zainteresował się malarstwem. Krótko uczył się u Gerarda Dou, w 1658 wstąpił do gildii św. Łukasza[1] i pełnił w niej odpowiedzialne funkcje m.in. kapitana i dziekana. W 1657 ożenił się Cunerą van der Cock, z którą miał pięcioro dzieci. Jego dwaj synowie Jan (1660-1690) i Willem (1662–1747) oraz wnuk Frans (1689–1763) byli również utalentowanymi malarzami[1].
Frans van Mieris przez całe życie związany był z Lejdą, malował głównie sceny rodzajowe i historyczne, a także portrety. Na jego styl największy wpływ miał nauczyciel Gerard Dou, który powiedział o nim książę wśród moich uczniów. Malarz przedstawiał zwykle eleganckie sceny z życia wyższych sfer Lejdy. Tworzył najczęściej niewielkie, intymne przedstawienia odznaczające się wielką dbałością o szczegóły i misternym wykończeniem. Malował na drewnie i miedzi[2].
Artysta miał wielu możnych i prominentnych protektorów, wśród nich byli profesor Franciscus Sylvius, książę Cosimo III de' Medici i cesarz Leopold I Habsburg. Pomimo znacznych dochodów Mieris stale tkwił w długach i często nie dotrzymywał terminów ukończenia obrazów. Według historiografa sztuki Arnolda Houbrakena był zwykłym pijakiem, pomimo alkoholizmu i kontrowersyjnego trybu życia został pochowany w gotyckiej świątyni Pieterskerk obok najzacniejszych obywateli Lejdy[3].
Przypisy
↑ abcFrans van Mieris (I) [online], RKD – Netherlands Institute for Art History [dostęp 2024-04-10](ang. • niderl.).
Arnold Houbraken: De groote schouburgh der Nederlantsche konstschilders en schilderessen (Dutch Edition). B.M. Israel. ISBN 978-90-6078-076-3. Brak numerów stron w książce
_-_Woman_at_a_harpsichord_-_Staatliches_Museum_Schwerin.jpg)
