Sezon 2018/2019 Formuły E – piąty sezon Formuły E. Sezon rozpoczął się 15 grudnia 2018 w mieście Ad-Dirijja, a zakończył się 14 lipca 2019 w Nowym Jorku. Tytuł mistrza świata kierowców obronił Jean-Éric Vergne z zespołu DS Techeetah, zostając tym samym pierwszym kierowcą Formuły E, któremu udało się dwukrotnie zdobyć tytuł mistrzowski. Ponadto Francuz uczynił to drugi raz z rzędu. Mistrzem świata wśród zespołów został po raz pierwszy zespół DS Techeetah. Sezon składał się z trzynastu wyścigów.
Wyścig o ePrix Hongkongu było 50. wyścigiem w historii Mistrzostw Formuły E, od momentu powstania serii w 2014. Czterech kierowców startowało w każdym wyścigu tych mistrzostw od samego początku – są to Lucas Di Grassi, Sam Bird, Daniel Abt i Jérôme d’Ambrosio[1].
W tym sezonie Formuła E miała także serię towarzyszącą – Jaguar I-Pace eTrophy. Seria ta wspierała Formułę E w dziesięciu z trzynastu wyścigów będących w kalendarzu[2].
BMW wszedł do Formuły E jako producent, współpracując z zespołem Andretti Autosport[25].
Przedsiębiorstwo HWA AG dołączyło do serii i nawiązało współpracę techniczną z Venturi. W ramach umowy, HWA otrzyma napęd monakijskiego producenta na sezon 2018/2019. Ponadto przedsiębiorstwo ma być prekursorem wejścia Mercedesa do tej serii w sezonie 2019/2020[30].
Nissan wejdzie do mistrzostw jako producent, zastępując Renault we współpracy z zespołem DAMS. Renault motywowało tę decyzję chęcią skupienia się na programie Formuły 1[19].
W kalendarzu znalazły się trzy nowe wyścigi: w Ad-Dirijja, Sanyi i Bernie. Wyścig w Arabii Saudyjskiej będzie wyścigiem inaugurującym sezon[38][39]. Runda w Sanyi jest powrotem Chin do kalendarza Formuły E[40]. Wyścig w stolicy Szwajcarii zastąpi dotychczas rundę rozgrywaną w Zurychu[41].
Do kalendarza powrócił wyścig w Monako, który jest organizowany naprzemiennie z historycznym Grand Prix Monako.
Wyścig o ePrix Santiago odbędzie się na nowym torze, zlokalizowanym przy Parku O’Higginsa. Stało się tak wskutek protestu mieszkańców Barrio Lastarria[37]
W kalendarzu miał się znajdować wyścig w São Paulo. Poprzednia próba, w sezonie 2017/2018 nie doszła do skutku ze względu na prywatyzację Anhembi Park. Władze miasta postanowiły przenieść wyścig na sezon 2018/2019[42]. Runda ta nie została uwzględniona w prowizorycznym kalendarzu.
Jean-Éric Vergne zdobył najwięcej razy miejsca na podium, otrzymując trofeum od sponsora tytularnego, voestalpine. Jednocześnie Francuz stał się tym samym pierwszym w historii laureatem tej nagrody.
Od tego sezonu, w ramach mistrzostw wprowadzono miniserię voestalpine European Races, na który składają się wyścigi rozgrywane w Europie. Kierowca, który zdobędzie najwięcej miejsc na podium we wszystkich pięciu wyścigach otrzyma trofeum wyprodukowane przez firmę voestalpine[43].
Zmiany
Przepisy techniczne
Spark SRT_05e
Dotychczasowy samochód używany w Formule E, Spark-Renault SRT_01E został zastąpiony modelem SRT05e[44]. Nowe podwozie opracowane przez Spark Racing Technology zawiera dwa skrzydełka zamiast standardowego tylnego skrzydła, ogromny dyfuzor, przednie nakola i osłonę "halo", używaną w innych samochodach jednomiejscowych[44].
W samochodzie znajduje się nowa standardowa bateria, wyprodukowana przez McLaren Applied Technologies i Lucid[45][46]. Dzięki temu kierowca będzie mógł przejechać cały dystans wyścigu bez zmiany samochodu[46]. Pojemność baterii wzrosła z 28 do 54 kWh[47].
Maksymalna moc wyjściowa samochodów wzrośnie do 250 kW w kwalifikacjach i do 200 kW w wyścigu[47][48].
Seria wprowadziła doładowanie, zwane trybem ataku bądź Mario Kart Mode[49]. W niej kierowcy otrzymują dodatkowe 25kW mocy, jadąc przez wyznaczoną specjalną strefę, znajdującą się poza wyścigową linią jazdy[49]. Ich dostępna liczba oraz długość są ustalane indywidualnie dla każdego wyścigu[49].
Przepisy sportowe
Od tego sezonu wyścigi liczą 45 minut + jedno okrążenie, zamiast dotychczasowej określonej liczby okrążeń[49].
Punkty zostały przyznane dziesięciu najszybszym kierowcom w każdym wyścigu, zdobywcy pole position i kierowcy, który wykonał najszybsze okrążenie, według klucza:
↑Pierwotnie pole position zdobył Lucas Di Grassi, ale później został wykluczony wskutek złamania procedury okrążenia zjazdowego podczas pierwszej części kwalifikacji
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Sam Bird, ponieważ Lotterer ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
↑Wyścig pierwotnie wygrał Sam Bird, jednak został ukarany doliczeniem pięciu sekund do końcowego rezultatu wskutek kolizji z André Lottererem
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Sébastien Buemi, ponieważ Vergne ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
↑Pole position pierwotnie zdobył Pascal Wehrlein, jednak został wykluczony po niezaliczeniu badania technicznego
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Robin Frijns, ponieważ Dillmann ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
↑Oliver Rowland zdobył pole position i otrzymał trzy punkty za pole position, jednak w wyniku kolizji z Alexandrem Simsem w ePrix Paryża został ukarany cofnięciem o trzy pozycje. Ostatecznie brytyjski kierowca ruszał z trzeciego pola startowego, a z pierwszego pola ruszał Jean-Éric Vergne
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Sam Bird, ponieważ da Costa ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
↑Punkt za najszybsze okrążenie uzyskał Daniel Abt, ponieważ Vergne ukończył wyścig poza pierwszą dziesiątką
.jpg)
