Uniezależnił się od Rzymu, opanował obszary od Gibraltaru po Loarę i od Zat. Biskajskiej po Alpy. W roku 471 jako pierwszy król germański przeprowadził kodyfikację prawa Wizygotów. W 473[1] odebrał RzymianomPampelunę, Saragossę i tereny leżące w dorzeczu rzeki Ebro.
Po wojnach domowych zdobył na wodzach plemion wizygockich pełnię władzy. Tak umocniony w roku 475 pokonał cesarza Juliusza Neposa, z którym zawarł układ oddając Prowansję za prawo koronacji, w tym też roku został koronowany na wizygockiego króla.
Za jego panowania królestwo Wizygotów doszło do szczytu potęgi.
Przypisy
↑Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 57. ISBN 83-7425-025-9.
.jpg)