W 1948 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Kopenhaskim[2]. W 1952 podjął praktykę w zawodzie adwokata[1]. W działalność polityczną zaangażował się pod koniec lat 30., wstępując do konserwatywnej młodzieżówki Konservativ Ungdom. W latach 1948–1950 pełnił funkcję przewodniczącego tej organizacji[2]. W 1953 z ramienia Konserwatywnej Partii Ludowej po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Folketingetu. W duńskim parlamencie zasiadał od tego czasu nieprzerwanie do 1994[1].
Od lutego 1968 do marca 1971 sprawował urząd ministra obrony, następnie do października 1971 był ministrem finansów[1]. W 1971 został przewodniczącym frakcji poselskiej i liderem politycznym konserwatystów. Ustąpił z tego stanowiska w 1974 na skutek sporów wewnątrz ugrupowania; zastąpił go wówczas Poul Schlüter[2]. Od września 1982 do stycznia 1989 był ministrem sprawiedliwości. Od stycznia do października 1989 pełnił funkcję przewodniczącego Folketingetu[1]. Utracił ją w związku z tzw. sprawą tamilską, gdy zarzucono mu, że jako minister sprawiedliwości bezprawnie blokował wnioski tamilskich uchodźców dotyczące łączenia rodzin. W 1995 za nadużycie władzy w tej sprawie (która również doprowadziła do dymisji rządu Poula Schlütera) skazano go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania[2].
.jpg)
