Enkolpion (gr. εγκόλπιον en – na, kolpos – pierś) – relikwiarz noszony na piersiach przez chrześcijan, zawierający relikwie lub cytaty z Pisma Świętego[1]. Enkolpion był niekiedy traktowany jak amulet[2].
Przyjmuje się, że termin enkolpion pojawił się po raz pierwszy w liście Nicefora I, patriarchy Konstantynopola z roku 811 do papieża Leona III[3].
Zwyczaj noszenia enkolpionu wywodzi się z używanych przez żydówfilakterii[4]. Według oficjalnego stanowiska Kościoła noszenie enkolpionu powinno być formą wyznania wiary, prośbą o opiekę Boga. Winno wiązać się z upamiętnieniem jakiegoś ważnego wydarzenia w życiu (np. chrztu, pielgrzymki) lub być wyrazem przynależności do bractwa kościelnego.
W Muzeum Historycznym w Sanoku znajdują się enkolpiony znalezione podczas prac wykopaliskowych w grodzisku w miejscowości Trepcza.
Przypisy
↑Sprawa odkrycia prawdziwego krzyża powinna nas tyle tylko obchodzić, że znalezione cząsteczki powędrowały w świat szerokim strumieniem z rąk do rąk w przeróżnych enkolpionach, czyli relikwiarzach, przeważnie w kształcie krzyża-wisiorka wieszanego na szyi. w: Wacław Korabiewicz. Śladami amuletu. Arkady. 1974. str. 46
↑"Początkowo każdy enkolpion zawierał kawałek świętego krzyża. Gdy zabrakło takowych, poczęto zastępować je innymi relikwiami – kawałeczkami kości świętych lub ziemią z ich grobów. Poszukiwanie świętych grobów w wieku IV i V stało się powszechne." w: Wacław Korabiewicz. Śladami amuletu. Arkady. 1974. str. 120
↑Klaus Wessel: Enkolpion. w: Lexikon des Mittelalters (LexMA). tom 3, Artemis & Winkler, München/Zürich 1986, ISBN 3-7608-8903-4, Sp. 2013.
↑W starożytności rozumiano pod tym pojęciem mały pojemniczek o charakterze amuletu, zawieszany na szyi na sznureczku lub rzemieniu, na wzór używanych przez Żydów filakterii w: Przegląd archeologiczny: czasopismo poświęcone archeologii, tomy 36-39, Ossolineum, 1989 str. 97