Elwira Timofiejewna Nasonowa[1] (ros. Эльви́ра Тимофе́евна Насо́нова, ur. 1941[1] w Wozdwiżence[1]) – radziecka, rosyjska i ukraińska alpinistka, jako jedyna kobieta na świecie zdobyła trzykrotnie Śnieżną Panterę. Z wykształcenia geofizyczka.
Życiorys
Pochodzi z wojskowej rodziny[2]. Od 1955 pracuje i mieszka na Krymie[1], kiedy to wraz z rodziną przeprowadziła się do Ałuszty[2]. Zaczęła uprawiać wspinaczkę górską w 1960[1]. Ukończyła Kijowską Wyższą Szkołę Badań Geologicznych w 1962[1], jest z wykształcenia geofizyczką[1]. Po studiach pracowała w Oszu[2].
Ukończyła z wyróżnieniem szkołę instruktorów alpinizmu Wszechzwiązkowej Centralnej Rady Związków Zawodowych w 1963[1]. Jest także ratownikiem górskim[1]. Jej mężem był wspinacz Anatolij Pawłowicz Balinski[1] (1934–1984[3], popełnił samobójstwo[2]), miała z nim syna Jegora (ur. 1972, zm. 31 grudnia 1990[2]). Nasonowa kierowała do 75 roku życia zespołem alpinistów przemysłowych[2], którzy prowadzili prace m.in. na kopułach cerkwi św. Aleksandra Newskiego w Jałcie czy soboru Świętych Piotra i Pawła w Symferopolu[1], sama również pracowała na wysokości[1]. W 2002 chciała wejść jako najstarsza kobieta na Mount Everest, ale z uwagi na kondycję partnera wspinaczkowego zmuszona była zawrócić z wysokości 7800 m[2]; zrezygnowała z planów zdobycia Everestu w wieku 77 lat po operacji kolan[2]. W 2016 otrzymała tytuł honorowej obywatelki Ałuszty[2], dzięki czemu dostała dodatek do emerytury[2].
Osiągnięcia alpinistyczne
Jako jedyna kobieta na świecie[2] zdobyła trzykrotnie Śnieżną Panterę (1973, 1988, 1991)[4][1]. Siedmiokrotnie spełniła wymagania do otrzymania tytułu Mistrza Sportu w alpinizmie[1] (raz spełniła męskie standardy do otrzymania tego tytułu[2]), po raz pierwszy tytuł ten uzyskała w 1966[2]. Była dopuszczona do Mistrzostw ZSRR w alpinizmie na równi z mężczyznami, co stanowiło rzadki wyjątek od obowiązującego regulaminu[1]. W 1971 jej drużyna zajęła 2. miejsce w tychże mistrzostwach, a Nasonowa przeszła wówczas trudny trawers na Chan Tengri[2].
Weszła 18 razy na radzieckie siedmiotysięczniki[2], w tym 5 razy na Chan Tengri[1]. Poza zdobywaniem wielkich szczytów wspinała się także na Krymie, np. w zawodach weteranów w 2008[1]. Jej ostatnie wejście na dużą wysokość to zdobycie Elbrusu w wieku 68 lat[2].
Przypisy
