Rozgrywki zaplanowano w systemie jesień – zima i podzielono na dwie fazy: zasadniczą i finałową[1].
W fazie zasadniczej wszystkie drużyny ligi rozgrywały mecze systemem każdy z każdym, mecz i rewanż (runda jesienna i runda wiosenna). Za zwycięstwo drużyna otrzymywała 4 punkty, za remis 2 punkty, a za porażkę 0 punktów. Ponadto można było otrzymać 1 punkt bonusowy – za zdobycie co najmniej 4 przyłożeń lub za porażkę nie więcej niż siedmioma punktami. Walkower oznaczał wynik 25:0 oraz przyznanie zwycięskiej drużynie 5 punktów, a przegranej odjęcie 1 punktu. W przypadku równej ilości dużych punktów w tabeli ligowej, o klasyfikacji miały decydować kolejno: bilans bezpośrednich spotkań (mała tabela, uwzględniająca również punkty bonusowe), korzystniejszy bilans małych punktów, większa liczba zdobytych małych punktów, mniejsza liczba wykluczeń definitywnych, mniejsza liczba wykluczeń czasowych, losowanie[1].
W fazie finałowej rozegrano dwa spotkania: drużyny sklasyfikowane na pierwszym i drugim miejscu tabeli fazy zasadniczej spotkały się w meczu finałowym, którego stawką jest mistrzostwo Polski, a drużyny z trzeciego i czwartego miejsca – w meczu o trzecie miejsce. Gospodarzami tych spotkań były w obu przypadkach drużyny sklasyfikowane na wyższych miejscach w tabeli ligowej (czyli odpowiednio drużyny z pierwszego i trzeciego miejsca). Ostatnia drużyna Ekstraligi rozegrała mecz barażowy o prawo do gry w Ekstralidze w kolejnym sezonie ze zwycięzcą I ligi. Gospodarzem tego spotkania była drużyna, która broniła się przed spadkiem z Ekstraligi. W przypadku remisu w tych spotkaniach o zwycięstwie miała decydować 30-minutowa dogrywka, a następnie konkurs kopów na bramkę[1].
Podczas meczu w każdej drużynie na boisku musiało przebywać przez cały czas co najmniej 12 zawodników polskich (redukując w ten sposób liczbę obcokrajowców do trzech jednocześnie). Ponadto wprowadzono wymóg, aby w składzie drużyny wpisanym do protokołu zawodów (łącznie z rezerwowymi) znalazło się co najmniej trzech zawodników urodzonych w 1997 lub młodszych, w tym co najmniej jeden urodzony w 1999 lub młodszy. Począwszy od rundy wiosennej wymóg trzech zawodników dotyczył graczy urodzonych najwcześniej w 1998, przy czym co najmniej dwóch musiało być urodzonych najwcześniej w 2000, a co najmniej jeden musiał być zawodnikiem pierwszej linii młyna[1].
Dla Sparty Jarocin był to pierwszy w historii klubu sezon na tym poziomie rozgrywek[4].
Faza zasadnicza
Przed sezonem faworytów rozgrywek upatrywano w dwóch drużynach, które od kilku lat rywalizowały o tytuł mistrzowski: Ogniwo Sopot (mistrz z 2019) i Master Pharm Rugby Łódź (najlepsza drużyna z przerwanego sezonu 2019/2020). Do faworytów zaliczano także Skrę Warszawa, która przed sezonem dokonała poważnych wzmocnień swojego składu (m.in. pozyskała z Łodzi Daniela Gdulę). Nowych sponsorów pozyskała drużyna Budowlanych Lublin, która także ściągnęła kilku nowych zawodników i była uważana za kandydata do walki o wyższe lokaty[5]. Zaplanowano transmisje jednego lub dwóch meczów z każdej kolejki rundy jesiennej w telewizji Polsat Sport Fight[6]. Z powodu pandemii COVID-19 w polskiej lidze mogli pojawić się w tym sezonie zawodnicy, którzy w innych warunkach graliby w swoich rodzimych rozgrywkach – w ich krajach jednak kryzys był głębszy[7]. Niemniej pod koniec rundy jesiennej pandemia dotknęła także polską ligę – po zakażeniach stwierdzonych na zgrupowaniu reprezentacji odwołano ósmą kolejkę spotkań[8], nie doszło też do skutku kilka spotkań z innych kolejek. Zostały one przełożone na wiosnę, a najlepszą drużyną jesieni było niepokonane w lidze Ogniwo Sopot[9]. W rundzie wiosennej transmisje spotkań prowadzono na platformie HbbTV telewizji TVP Sport, a transmisję meczu finałowego – w otwartym kanale tej stacji[10].
Ostatecznie prawo gry w finale zapewniły sobie drużyny obrońców tytułu, Ogniwa Sopot, oraz Master Pharm Rugby Łódź, natomiast do meczu o trzecie miejsce awansowały Skra Warszawa i Orkan Sochaczew, który zapewnił sobie awans w ostatniej kolejce, pokonując Awentę Pogoń Siedlce. Ostatnie miejsce w tabeli, oznaczające konieczność gry w barażu o utrzymanie przeciwko mistrzowi pierwszej ligi, zajęła Sparta Jarocin[11][12].
Tabela[13] (w kolorze zielonym wiersze z drużynami, które awansowały do fazy finałowej, w kolorze żółtym drużyna, która grała w barażu o pozostanie w Ekstralidze):
Uwagi: Skrze Warszawa odjęto dwa punkty w tabeli z powodu niespełnienia wymogu obecności w składzie młodzieżowców w meczach przeciwko Master Pharm Rugby Łódź i Ogniwu Sopot[14][15]. Edachowi Budowlanym Lublin już po zakończeniu sezonu za drugi walkower odjęto 10 punktów[16], jednak Komisja Odwoławcza na początku kolejnego sezonu anulowała tę decyzję[17].
Faza finałowa
Mecz o trzecie miejsce
Mecz o trzecie miejsce toczył się w szybkim tempie, ale na pierwsze punkty trzeba było czekać pół godziny. Do przerwy prowadził Orkan Sochaczew 10:0. Po przerwie, choć gracze Skry mieli szanse, jedyne punkty zdobyła drużyna z Sochaczewa i ona wygrała 17:0. Najlepszym zawodnikiem meczu uznano Artura Fursenko z drużyny Orkana[18][19].
Najskuteczniejszym graczem Ekstraligi był gracz Master Pharm Rugby Łódź Michał Kępa z dorobkiem 232 punktów[22].
I liga i II liga
Oprócz Ekstraligi istnieją dwa niższe poziomy ligowe: I i II liga. Na obu tych poziomach do rozgrywek zgłosiło się po sześć drużyn (w II lidze ostatecznie przystąpiło do gry pięć zespołów[23]). Beniaminkami w I lidze były Posnania Poznań, która zwyciężyła II ligę w poprzednim sezonie, oraz Arka Rumia, która zajęła w II lidze drugie miejsce, ale awansowała poziom wyżej z powodu decyzji Miedziowych Lubin – mimo utrzymania się w I lidze, zdecydowali się na grę w II lidze[2][24]. Z kolei do gry w II lidze zgłosiły się dwie nowe drużyny: wracający do rozgrywek ligowych po przerwie KS Budowlani Łódź i druga drużyna ekstraligowej Juvenii Kraków[2][25].
W I lidze rozgrywki podzielono na dwie fazy. W fazie zasadniczej drużyny grały każdy z każdym, mecz i rewanż. W fazie finałowej drużyny podzielono na dwie grupy po trzy zespoły, w ramach których drużyny grały każdy z każdym po jednym spotkaniu (początkowo planowano mecz i rewanż), a klasyfikowane były bez uwzględniania dorobku punktowego z poprzedniej fazy[26][27]. W grupie play-off wystąpiły trzy najlepsze drużyny fazy zasadniczej, które walczyły o mistrzostwo I ligi i prawo do gry w barażu o awans do Ekstraligi, a w grupie play-out trzy najsłabsze drużyny fazy zasadniczej, które broniły się przed spadkiem do drugiej ligi (automatycznie spada najsłabsza drużyna, chyba że mistrz II ligi nie zdecyduje się na awans – wówczas rozgrywany jest baraż z wicemistrzem II ligi)[26]. W II lidze odbyła się tylko jedna faza rozgrywek systemem ligowym: każdy z każdym, mecz i rewanż[28].
Mistrzem I ligi została Posnania Poznań, dzięki czemu awansowała do meczu barażowego o prawo gry w kolejnym sezonie Ekstraligi. Z kolei ostatnie miejsce zajęła Wataha Zielona Góra, spadając do II ligi[29]. Mistrzem II ligi zostały rezerwy Juvenii Kraków, ponieważ jednak zgodnie z regulaminem nie mogły awansować poziom wyżej, do I ligi awansowali KS Budowlani Łódź[30]. Z rozgrywek na tym poziomie wycofała się na dwie kolejki przed końcem Mazovia Mińsk Mazowiecki[23].
W meczu barażowym o Ekstraligę broniąca się przed spadkiem i grająca na własnym boisku Sparta Jarocin uległa mistrzowi I ligi, Posnanii Poznań, która dzięki temu wywalczyła prawo do gry w Ekstralidze w kolejnym sezonie[32].
Michał Hebda 5 (P), Jesús Canizales 5 (P), Dawid Najdul 5 (P), Oskar Dębiński 2 (pd)
Sędzia: Mateusz Ingarden
Władysław Korotun
Przemysław Przybyła
Rozgrywki młodzieżowe
W zakończonych w 2021 rozgrywkach w kategoriach młodzieżowych mistrzostwo Polski zarówno wśród juniorów, jak i kadetów zdobyły drużyny KS Budowlanych Commercecon Łódź[33][34].
