Echa. Fantazja
| Autor
|
Cyprian Kamil Norwid
|
| Typ utworu
|
poemat
|
| Data powstania
|
1856
|
| Wydanie oryginalne
|
| Miejsce wydania
|
Warszawa
|
| Język
|
polski
|
| Data wydania
|
1937
|
| Wydawca
|
Zenon Przesmycki
|
Echa. Fantazja – poemat cykliczny Cypriana Kamila Norwida z 1856 roku.
O poemacie
Echa są poematem cyklicznym, podobnym budową do Wita Stosa pamięci estetycznych zarysów siedmiu. Stanowią jego uzupełnienie w dziedzinie etyki społecznej. Ich poszczególne części mogły powstać w różnym czasie, na równoczesne wyglądają jedynie ogniwa drugie i trzecie. Poemat został wysłany przez Norwida Władysławowi Bentkowskiemu, zapewne jako uzupełnienie jakiegoś listu, który się nie zachował. Odnaleziony wśród papierów po księdzu Janie Koźmianie został opublikowany przez Zenona Przesmyckiego w 1937 w tomie A Pism zebranych[1].
Poemat poprzedzają dwie dewizy jedna przywołująca wypowiedź Onufrego Kopczyńskiego w swoim podręczniku, że natura pisowni jest wierne malowanie mowy ustnej i że ten jest prawdziwy zwyczaj (...) pisać tak, jak się co wymawia. Poeta poprawia to spostrzeżenie uwagą, że tak jest u natur wolnych. Druga dewiza to słowa samego Norwida podkreślające jedność zawartych w pięciu obrazkach idei prawdziwego człowieczeństwa oraz konieczności wcielenia ich w życie dla dobra całego narodu[a]. Obrazek czwarty Nad jeziorem jest prawdopodobnie adresowany do Kamili L., narzeczonej poety, jedynej, która go naprawdę kochała: niedługo ale prawdziwie, nierzeczywiście, ale prawdziwie. Adresatem obrazka ostatniego Pod trybuną jest generał Władysław Zamoyski, wówczas ofiara głośnego skandalu na pogrzebie Adama Mickiewicza (Duch Adama i skandal)[1].
Uwagi
- ↑ Jak te Echa usłyszysz, to będzie Polska – ale najpierw Polski nie będzie.
Przypisy
Bibliografia
- Cyprian Kamil Norwid: Pisma wszystkie. T. 3. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971.
