Prawdopodobny zasięg terytorialny Imperium Nanda podczas panowania ostatniego władcy Dhana Nanda[1]
Dynastia Nandów (sanskryt नंद वंश) – trzecia z kolei historyczna dynastia rządząca w indyjskim królestwie Magadhy w IV wieku p.n.e.
Jej założyciel Mahapadma Nanda[2] miał być owocem związku ostatniego władcy z dynastii Śiśunagów z kobietą niskiego pochodzenia (z warnyśudrów)[3]. To wydarzenie okazało się być o tyle brzemienne w skutkach, że od tego czasu w północnych Indiach coraz częściej władzę w lokalnych królestwach zaczęły przejmować osoby spoza warny kaszatrijów. Źródła nie są zgodne co do daty objęcia tronu przez pierwszego z Nandów (403[4] lub 364[5] p.n.e.), ale wydaje się, że jest to spowodowane pominięciem przez literaturę dżinijską tzw. królów ojcobójców[5].
Ze względu na fakt, iż Nandowie byli wyznawcami dżinizmu, nie cieszyli się wielką estymą wpływowej warny braminów, a w Puranach uznani zostali nawet za niemoralnych[4] (adharmika). Po Mahapadmie, na przestrzeni kolejnych 40 lat rządziło jeszcze ośmiu jego synów, dlatego dynastia znana jest również pod tradycyjną nazwą „dziewięciu Nandów”[5].
W tym czasie królestwo Magadhy obejmowało całą Nizinę Hindustańską oraz część Orisy. Wydaje się, że rządy dynastii nie wywoływały wielkiego entuzjazmu, ponieważ kontynuowana przez nią polityka ekspansji wymagała dużych nakładów, a co za tym idzie zwiększonych obciążeń podatkowych. W tej sytuacji nieudolna polityka zewnętrzna ostatniego z Nandów Dhana, na którego panowanie przypadł podbój północno-zachodnich Indii przez Aleksandra Wielkiego, pozwoliła przejąć władzę w Magadzie założycielowi nowej dynastii Ćandragupta Maurii[6].
