Dryfująca klasa (jap. 漂流教室 Hyōryū kyōshitsu) – manga z gatunku horror autorstwa Kazuo Umezu, publikowana na łamach magazynu „Shūkan Shōnen Sunday” wydawnictwa Shōgakukan w latach 1972–1974. W Polsce prawa do jej dystrybucji zakupiło wydawnictwo Japonica Polonica Fantastica.
W 1987 manga została zaadaptowana na film live action w reżyserii Nobuhiko Obayashiego. W 1995 roku premierę miała adaptacja amerykańska zatytułowana Drifting School. Na podstawie mangi powstała powstała także TV drama zatytułowana Long Love Letter: Hyōryū kyōshitsu.
W 1974 roku manga zdobyła nagrodę Shōgakukan Manga[2].
Fabuła
Szóstoklasista Sho Takamatsu udaje się do szkoły po kłótni z matką Emiko. W międzyczasie włamywacz wkrada się do szkoły, aby ukraść pieniądze. W trakcie lekcji pojawia się nagły wstrząs, a szkoła zostaje przeniesiona na nieziemskie pustkowie. Yu, trzyletni chłopiec, który także został przeniesiony podczas wstrząsu, pokazuje Sho pomnik zakopany w kurzu, upamiętniający zniknięcie ich szkoły. Okazuje się, że szkoła przeniosła się w czasie do postapokaliptycznej przyszłości zniszczonej przez katastrofy ekologiczne.
Gdy beznadziejność ich sytuacji staje się oczywista, większość dorosłych popada w obłęd. Dostawca Sekiya gromadzi zapasy żywności szkoły i składa w ofierze nauczycieli, którzy próbują go powstrzymać, ale zostaje obezwładniony przez klasę Sho. Tymczasem nauczyciel Wakahara morduje swoich współpracowników oraz kilkoro uczniów, zanim zostaje zabity przez Sho w obronie własnej. Gdy wszyscy dorośli, poza Sekiyą, nie żyją, Sho i jego towarzysze próbują stworzyć coś na kształt quasi-rządu, aby przewodzić dzieciom. Nishi, uczennica ze zdolnością telepatii, nawiązuje kontakt z Emiko, która w swojej epoce przygotowuje przedmioty mające pomóc dzieciom przetrwać w przyszłości.
Uwięzione dzieci stawiają czoła wielu zagrożeniom w walce o przetrwanie, w tym wrogiej megafaunie, śmiertelnej zarazie, niedoborom jedzenia i wody, buntownikom siejącym niezgodę oraz postępującemu szaleństwu. Dodatkowo muszą zmierzyć się z sadystycznymi intrygami Sekiyi, którego zdrowie psychiczne stopniowo się pogarsza.
Ostatecznie pozostałe, na wpół zdziczałe dzieci odzyskują zdrowy rozsądek, gdy Otomo, wyróżniający się uczeń zazdrosny o Sho, przyznaje, że w noc poprzedzającą wstrząs podłożył w szkole dynamit, co prawdopodobnie spowodowało ich przemieszczenie w czasie, i przeprasza za swoje zachowanie. Włamywacz, który ucierpiał w wyniku eksplozji, przeżył, ale fragmenty jego ciała, w tym ramię i duża część mózgu, zostały przeniesione w czasie wraz ze szkołą, pozostając przy życiu i telepatycznie połączone z włamywaczem.
Nishi ostatecznie zapada w śpiączkę, jednak dzieciom udaje się wykorzystać jej moc po raz ostatni, aby wysłać Yu z powrotem w przeszłość. Sekiya pojawia się po raz ostatni, z zamiarem pokrzyżowania planów dzieci, ale zostaje zabity przez oderwane ramię włamywacza. Yu obiecuje, że spróbuje zapobiec wydarzeniom, które doprowadziły do ich przyszłości, i po powrocie do teraźniejszości dostarcza dziennik Sho do Emiko. Emiko poświęca swoją przyszłość na budowę sztucznego satelity, który będzie orbitował wokół Ziemi, niosąc zapasy niezbędne do założenia osady. W momencie, gdy Yu zostaje wysłany z powrotem do swoich czasów, satelita Emiko ląduje na jałowej Ziemi, dostarczając Sho i pozostałym dzieciom zasoby potrzebne do przetrwania. Dzieci pozostające w przyszłości przysięgają odbudować świat z popiołów przeszłości.
Manga
Seria była publikowana w magazynie „Shūkan Shōnen Sunday” w latach 1972–1974[3]. Wydawnictwo Shōgakukan zebrało jej rozdziały w 11 tankōbonach, wydawanych od czerwca 1974 do maja 1975[4][5]. Między 17 lipca a 17 listopada 1998 ukazało się także 6-tomowe wydanie bunkoban[6][7].
W Polsce licencję na wydanie edycji bunkoban nabyło wydawnictwo Japonica Polonica Fantastica[8].
Film live action
Adaptacja w postaci filmu live action w reżyserii Nobuhiko Obayashiego premierę miała 11 lipca 1987[14]. Muzykę do filmu skomponował Joe Hisaishi[15].
W 1995 roku wydany został amerykański film aktorski zatytułowany Drifting School. Za reżyserię odpowiadał Junichi Mimura, a za scenariusz Eric P. Sherman[16].
TV drama
Na podstawie mangi powstała TV drama zatytułowana Long Love Letter: Hyōryū kyōshitsu. Za reżyserię odpowiadał Mizuta Narihide, scenariusz napisała Omori Mika, a muzykę skomponował Ryo Yoshimata[17][18]. 11-odcinkowy serial był emitowany od 9 stycznia do 20 marca na antenie Fuji TV[19][20].
Przypisy
- ↑ Drifting Classroom [online], Viz Media [dostęp 2024-12-28] (ang.).
- ↑ 小学館漫画賞 過去受賞作 – 小学館コミック [online], Shōgakukan, 25 października 2018 [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ Andrew WhalenA.W. Writer Andrew WhalenA.W., Kazuo Umezu's Landmark Horror Manga 'The Drifting Classroom' Returns [online], Newsweek, 15 października 2019 [dostęp 2024-12-28] (ang.).
- ↑ 漂流教室 1 [online], mediaarts-db.artmuseums.go.jp [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ 漂流教室 11 [online], mediaarts-db.artmuseums.go.jp [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ a b 漂流教室 1 [online], Shōgakukan [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ a b 漂流教室 6 [online], Shōgakukan [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ Dryfująca klasa [online], Japonica Polonica Fantastica [dostęp 2024-12-28] (pol.).
- ↑ a b c d e Dryfująca klasa [online], Tanuki.pl [dostęp 2024-12-28] (pol.).
- ↑ 漂流教室 2 [online], Shōgakukan [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ 漂流教室 3 [online], Shōgakukan [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ 漂流教室 4 [online], Shōgakukan [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ 漂流教室 5 [online], Shōgakukan [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ Hyôryu kyôshitsu [online], IMDb [dostęp 2024-12-28] (ang.).
- ↑ Hyôryu Kyôshitsu (The Drifting Classroom) [online], FilmMusic.pl, 15 września 2014 [dostęp 2024-12-28] (pol.).
- ↑ Drifting School [online], IMDb [dostęp 2024-12-28] (ang.).
- ↑ 「読むドラ『ロング・ラブレター～漂流教室～』第二話 喪失」が放送されました [online], UMEZZ.com [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ Ryo Yoshimata [online], Filmweb [dostęp 2024-12-28] (pol.).
- ↑ ロング・ラブレター～漂流教室 [online], Fuji TV [dostęp 2024-12-28] (jap.).
- ↑ Rongu rabu retâ: Hyôryû kyôshitsu [online], IMDb [dostęp 2024-12-28] (ang.).
Linki zewnętrzne
