Dori Ghezzi interesowała się muzyką pop od dzieciństwa. Zadebiutowała na lokalnym festiwalu piosenkarskim wykonując piosenkę Pina Donaggia „Io che non vivo”. Sukces wykonania doprowadził ją do podpisania kontraktu z wytwórnią Durium. W 1967 roku zadebiutowała na Festival delle Rose zajmując wspólnie z Memo Remigim i Santo & Jonny 2. miejsce z piosenką „Vivere per vivere” (cover piosenki z filmu Żyć, aby żyć w reżyserii Claude'a Leloucha, z muzyką Francisa Lai)[1]. Piosenka ukazała się następnie na debiutanckim singlu artystki, wydanym we wrześniu tego samego roku[2]. W 1968 roku zdobyła popularność prezentując przebój „Casatchock”, będący przeróbką popularnej rosyjskiej piosenki „Katiusza”, napisanej przez Matwieja Blantera. Piosenka okazała się wielkim sukcesem sprzedając się w ilości pół miliona egzemplarzy. W 1969 roku wzięła udział w konkursach Canzonissima i Cantagiro[1].
Lata 70.
W 1970 roku zadebiutowała na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z piosenką con „Occhi a mandorla”, wykonaną w parze z Rossano. W latach 1970–1972 zaproponowała kilka francuskich i angielskich coverów jak: “Le chemin de papa”, “Bluebirds over the mountain”/”Why don't you believe me”, “Gli occhi di quella”/Why don't you believe me”[1].
W 1972 została wybrana przez kolegę z wytwórni Durium, Wessa do nagrania włoskiej wersji piosenki „United We Stand”, która pod tytułem „Voglio stare con te” odniosła wielki sukces[1]. Wytwórnia zaproponowała obojgu artystom wspólne śpiewanie w duecie, jako Wess e Dori Ghezzi. Oboje zgodzili się, nagrywając wkrótce wiele przebojów i uczestnicząc w różnych imprezach muzycznych[3]. W 1973 roku ukazał się debiutancki album duetu, zatytułowany Wess & Dori Ghezzi[4]. Nagrali kolejne piosenki: „Tu nella mia vita” (zaprezentowana na Festiwalu w San Remo 1973), „Noi due per sempre” (1974) oraz „Un corpo e un’anima”, z którą oboje wygrali konkurs Canzonissima 1974[1].
Dori Ghezzi równolegle kontynuowała swoją karierę jako solistka, lansując zarówno piosenki włoskie („Povero ragazzo”, „Ma chi è che cos'è”, obie z 1972 roku), jak i covery („Adamo ed Eva”, wykonana w 1973 roku na konkursie Canzonissima, „Mal”, „Ca n'arrive qu'aux autres”, „Le moribond” io „Billy don't be a hero”)[1]. Jej debiutancki album, Dori Ghezzi, wydany w 1974 roku, zawierał zarówno piosenki włoskie, jak i covery[5].
W 1975 roku, wzięła wspólnie z Wessem (jako Wess and Dori Ghezzi) udział w finale 20.Konkursu Piosenki Eurowizji w Sztokholmie prezentując piosenkę „Era”, za którą otrzymali 115 punktów zajmując 3. miejsce; zwycięstwo przypadło holenderskiemu zespołowi Teach-In[6].
W 1976 Wess i Dori Ghezzi ponownie wystąpili na Festiwalu w San Remo, tym razem z piosenką „Come stai con chi sei”[1].
W marcu 1974 roku za pośrednictwem Cristiana Malgioglia Dori Ghezzi poznała Fabrizia De André, z którym wkrótce się związała. Oboje przenieśli się na Sardynię, gdzie zamieszkali w gospodarstwie Tempio Pausania, zakupionym w 1975 roku. W 1977 roku urodziła im się córka, Luisa Vittoria De André (Luvi). W oczekiwaniu na jej narodziny zamieszkali w posiadłości dell'Agnata, gdzie 27 sierpnia 1979 roku zostali porwani przez miejscowych bandytów. Po 117 dniach niewoli zostali uwolnieni (Dori Ghezzi 21 grudnia, Fabrizio 22), w zamian okup,wynoszący około 550 milionów lirów, wypłacony głównie przez ojca Fabrizia De André, Giuseppe[3][7].
Lata 80.
Na początku lat 80. Dori Ghezzi wznowiła karierę artystyczną jako solistka. W 1981 roku wydała album Mamadodori, poświęcony córce i zainspirowany muzyką sakralną. W 1983 roku uczestniczyła w Festiwalu w San Remo z piosenką „Margherita non lo sa”, skomponowaną przez Oscara Prudente, a następnie wydała album Piccole donne, skomponowany i wyprodukowany przez Oscara Prudente z udziałem Ivano Fossatiego, który zagrał w niektórych utworach[1].
W 1986 roku nagrała album Velluti e carte vetrate, na którym znalazła się między innymi piosenka „Stringimi forte”, napisana przez Fabrizia De André i Massimo Bubolę[1].
W 1989 roku Dori Ghezzi po raz ostatni wystąpiła na Festiwalu w San Remo z piosenką „Il cuore delle donne”. 7 grudnia 1989 w Tempio Pausania Dori Ghezzi i Fabrizio De André po szesnastu latach wspólnego życia zawarli związek małżeński[1].
Lata 90.
W 1990 Dori Ghezzi przerwała karierę z powodu problemów ze strunami głosowymi i opuściła scenę muzyczną[3] powracając na nią tylko sporadycznie (w 1992 roku jako chórzystka w tournée męża i w 1996 roku śpiewając na jego albumie Anime Salve w końcówce piosenki „Khorakhané” oraz z córką Luvi w chórkach piosenek „Dolcenera” i „Â cúmba”[1].
Po śmierci Fabrizia De André Dori Ghezzi założyła fundację Fondazione Fabrizio De Andre, poświęconą ochronie i zarządzaniu jego artystycznym dziedzictwem[1].
XXI wiek
W 2002 roku nagrała piosenkę „Il suonatore Jones” dla filmu dokumentalnego A Farewell to Beat, poświęconego pisarce i tłumaczce Fernandzie Pivano. Pojawiła się w telewizji, w programie Che tempo che fa, prowadzonym przez Fabia Fazia. Na początku 2009 roku, z okazji dziesiątej rocznicy śmierci Fabrizia De André, Dori Ghezzi pojawiła się w specjalnym wydaniu tego programu, poświęconym zmarłemu artyście[1].
18 lutego 2014 roku Festiwal w San Remo otwarto wspomnieniem Fabrizia De André (w rocznicę jego urodzin); Luciano Ligabue zaśpiewał jego piosenkę „Crêuza de mä” (w 30 rocznicę wydania albumu pod tym samym tytułem), Gino Paoli – „Canzone dell'amore perduto”, w konkursie natomiast wziął udział syn artysty, Cristiano De André, któremu akompaniowała Dori Ghezzi[1].
↑ abccantantitaliani.altervista.org: DORI GHEZZI BIOGRAFIA. cantantitaliani.altervista.org. [dostęp 2016-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (wł.).