Obszar użycia dialektu południowo-zachodniokajkawskiego obejmuje zasadniczo krainę Prigorje[1]. Zajmuje on tereny pierwotnie czakawskie, stąd wiele cech (a nawet archaizmów) typowo czakawskich w gwarach tego dialektu[1].
Cechy językowe
Cechami charakterystycznymi dialektu prigorskiego są:
rozwój grup *šč, *žǯ w miękkie s’ i z’, zapewne przez pośrednie *s’t’, *z’d’[2],
jery *ъ, *ь kontynuowane przez e, a w zgłoskach sufiksalnych przechodzące często w a[3],
rodzaj harmonii głosowej przypominający tę w dialekcie rezjańskim lub prekmurskim, np. silȉti ‘solić’, sôl ‘sól’, dopełniacz sȅli ‘soli’, nižȉca ‘nóżka’, nȅga ‘noga’, s nigûm ‘nogą’, kirìti ‘koryto’, kilèni ‘kolano’ < psł. *soliti, solь, *soli, *nožica, *noga, *s nogojǫ, *koryto, *kolěno[3].
Do cech dialektu prigorskiego nawiązujących do bliskiego obszaru czakawskiego należą[1]:
rozwój prasłowiańskiej samogłoski nosowej *ǫ w u, np. ruka, zub < psł. *rǫka, *zǫbъ[2],
końcówka narzędnika liczby pojedynczej rzeczowników żeńskich zakończonych na spółgłoskę, która często brzmi -u (wobec -o, -ūm lub -ōm w innych gwarach kajkawskich)[4].
