Zespół początkowo nazywał się Nightmares in Wax. Zespół wydał kilka EP-ek. Pod wpływem wokalisty Pete’a Burnsa grupa zmieniła w 1980 roku nazwę na Dead or Alive, która według niego była bardziej medialna[2]. Przez pierwsze lata przez zespół przewijało się wielu muzyków – stałym członkiem był Pete Burns, który posiadał pełne prawa do nazwy zespołu. Ze względu na androgyniczny wizerunek wokalisty zespół porównywano do Culture Club, zaś samego Burnsa do Boya George’a[2].
W 1983 roku ukazał się singel „Misty Circles” wydany przez wytwórnię Epic. W maju 1984 roku ukazał się debiutancki album Sophisticated Boom Boom, na którym znalazły się utwory „That’s the Way (I Like It)” (cover z repertuaru KC and the Sunshine Band). Latem 1984 roku rozpoczęły się pracę nad albumem Youthquake, który ukazał się w 1985 roku. Na drugim longplayu znalazł się utwór „You Spin Me Round (Like a Record)” wydany także na singlu. Album Youthquake rozszedł się w nakładzie ponad 100 tysięcy kopii[2].
Na początku 1987 roku ukazał się trzeci album – Mad, Bad, and Dangerous to Know, na którym znalazł się przebój Brand New Lover. Kolejne single wzbudzały kontrowersję z uwagi na homoseksualne akcenty (teledysk do utworu „I'll Save You All My Kisses”), bluźniercze okładki („Something in My House”) lub wykorzystanie cytatów z filmu Egzorcysta („Mortevicar”)[2]. Po wydaniu trzeciego albumu Burns zrezygnował ze współpracy z ówczesnymi producentami.
W 1988 roku ukazał się album Nude. Z tego albumu pochodzą takie piosenki jak: „Turn Around and Count 2 Ten” (która odniosła sukces w Japonii) czy też „Come Home with Me Baby” (która odniosła sukces w Brazylii)[2]. W ramach promocji albumu Dead or Alive zagrał koncert w Tokio dla 45 tysięcy fanów oraz otrzymał statuetkę Japan Grand Prix za album roku[2].
W 2000 roku Dead or Alive wydał kompilację Fragile, na którą trafiły remiksy największych przebojów zespołu, kilka nowych kompozycji oraz covery („Even Better Than the Real Thing” U2 oraz „I Promised Myself” Nicka Kamena)[2]. W 2001 roku ukazała się składanka Unbreakable, a dwa lata później Evolution: the Hits.
