Z zawodu nauczyciel[2]. W czasach kolonialnych uczestniczył w ruchu niepodległościowym[1]. W rządzie autonomicznej Republiki Środkowoafrykańskiej objął stanowiska ministerialne. W 1959 roku po śmierci Barthélemy Boganda objął stanowisko prezydenta. W 1962 roku z łatwością wygrał wybory prezydenckie. Od tamtej pory rządził Republikę Środkowoafrykańską w sposób jednopartyjny stojąc na czele partii Ruch Rozwoju Społecznego Czarnej Afryki[1][2]. Od września 1964 roku Dacko i jego ekipa zaczęła zbliżać się politycznie do Chin[3]. Polityka ta wzbudziła w wojsku obawy o komunizację państwa. 1 stycznia 1966 roku Dacko został obalony w zamachu stanu przez Jean-Bédela Bokassę[1][2]. Do polityki powrócił w 1976 roku gdy Bokassa mianował go osobistym doradcą. 21 września 1979 roku z pomocą wojsk francuskich przeprowadził pucz i obalił Bokassę. Zamach pozwolił mu na powrót do władzy. Dacko przywrócił republikę i rządy cywilne. Umożliwił powstanie licznych partii politycznych, zwolnił więźniów politycznych i założył Środkowoafrykański Związek Demokratyczny, którego został przewodniczącym. W styczniu 1981 roku wprowadzono nową konstytucję, a marcowe wybory prezydenckie wygrał Dacko nieznaczną większością głosów. Wyniki wyborów zaskarżyła opozycja. Na niepokoje społeczne rząd odpowiedział kilkukrotnym wprowadzaniem stanu wyjątkowego[4]. 1 września tego samego roku został obalony przez André Kolingbę[4]. Bezskutecznie startował w wyborach prezydenckich w 1992 i 1999. Zmarł w 2003 roku[1][2].
