DT-75

DT-75 (ДТ-75)
Ilustracja
Wczesny model DT-75M
Producent

WgTZ (1962–)
PTZ (1968–1998)

Okres produkcji

1962–2015

Miejsce produkcji

/Rosja Wołgograd
/Kazachstan Pawłodar

Poprzednik

DT-54

Dane techniczne
Segment

gąsienicowy ciągnik rolniczy i przemysłowy

Silniki

diesel R4 80 KM

Skrzynia biegów

manualna 7/1 biegów

Napęd

gąsienicowy

Długość

4530 mm (DT-75D)[1]

Szerokość

1850 mm (DT-75D)[1]

Wysokość

2304 mm (DT-75M)[2]

Masa własna

6050 kg[3]
6550 kg (DT-75M)[2]

Liczba miejsc

2

Multimedia w Wikimedia Commons

DT-75 (ros. ДТ-75) – gąsienicowy ciągnik rolniczy i przemysłowy skonstruowany w Wołgogradzkiej Fabryce Traktorów (WgTZ), produkowany od 1962 roku do początku XXI wieku w kilku wersjach w ZSRR, a następnie Rosji. Używany także między innymi jako spycharka.

Historia

Ciągnik gąsienicowy DT-75 stanowił następcę ciągnika DT-54, produkowanego od 1949 roku w Stalingradzkiej Fabryce Traktorów (od 1961 roku – Wołgogradzka Fabryka Traktorów, Wołgogradskij Traktornyj Zawod – WgTZ)[4]. Już w połowie lat 50. podjęto zadanie zastąpienia go nowocześniejszą konstrukcją, lecz opracowany w latach 1957–1958 ciągnik DT-56 nie przeszedł pomyślnie prób i nie został skierowany do produkcji[5]. Udane okazały się natomiast prace nad kolejnym ciągnikiem DT-75, prowadzone pod kierunkiem Michaiła Szarowa[5]. 16 lipca 1959 roku zmontowano dwa prototypy, a następnie do początku kolejnego roku 22 ciągniki serii próbnej, które poddano badaniom[5]. Nowy ciągnik miał lepsze parametry, w tym większą prędkość, a przy tym był prostszy w produkcji[5]. Zachowano w nim ogólny układ zawieszenia ciągnika DT-54. Ciągnik otrzymał nowocześniejszą opływową kabinę typu samochodowego[a]. Zbiornik paliwa był umieszczony w pierwszych wersjach za kabiną.

Władze ZSRR postanowiły w 1960 roku skierować ciągnik DT-75 do produkcji. W międzyczasie produkowano przejściowy starszy model DT-54B z niektórymi nowymi podzespołami, jak kabina, system hydrauliczny i zawieszenie[5]. Pierwsza partia ciągników DT-75 została skierowana dla radzieckiego wielkoobszarowego rolnictwa już w lipcu 1962 roku, natomiast oficjalnym początkiem produkcji stał się 30 grudnia 1963 roku, kiedy DT-75 zamienił DT-54 na głównej taśmie montażowej WgTZ[5]. Od 1968 roku ciągnik DT-75M produkowano również w Pawłodarskiej Fabryce Traktorów w Pawłodarze[3][6].

Wczesny DT-75 w rolnictwie ZSRR
DT-75 z późną kabiną produkcji WgTZ
Spycharka DT-75 z późną kabiną i zbiornikiem paliwa po lewej
DT-75MŁ z wysoką kabiną produkcji PTZ

W toku produkcji powstawały kolejne odmiany, a sam ciągnik był modernizowany i znacząco zmieniał wygląd. Pierwszą modernizację stanowił DT-75M, wprowadzony do produkcji 28 sierpnia 1967 roku[7]. Wprowadzono w nim mocniejszy silnik A-41 (90 KM), ulepszono mechanizmy przeniesienia napędu, podwyższono dach kabiny[2]. Od 1978 roku produkowano w WgTZ bazowy model drugiego pokolenia DT-75D[1]. Posiadał on wyższą kanciastą kabinę z przednią szybą o ujemnym nachyleniu, przesuniętą w prawo w stosunku do osi ciągnika, a po jej lewej stronie na zewnątrz umieszczony był zbiornik paliwa. Różnił się też przód nadwozia z osłoną chłodnicy. Wysokość z kabiną wynosiła 2710 mm[1]. Produkowano następnie kolejne modele, różniące się m.in. silnikiem. Odmiany z bakiem paliwa po lewej stronie produkowano tylko w WgTZ[6]. Od 1986 roku produkowano natomiast w PTZ własny model DT-75MŁ z nową obszerną wysoką kanciastą kabiną na całą szerokość ciągnika (wysokość: 2923 mm)[2].

Ciągniki produkowane w Wołgogradzie były typowo czerwone, a ciągniki produkowane w Pawłodarze niebieskie z białym dachem (DT-75M) lub żółte z białym dachem (DT-75MŁ)[6]. Traktory produkcji PTZ miały ponadto markę „Kazachstan” po bokach maski[6].

W Pawłodarze ciągniki DT-75M produkowano do 1992 roku, a modele pochodne – do upadłości fabryki w 1998 roku[6]. Produkcja w Wołgogradzie w zmodernizowanych odmianach przetrwała do XXI wieku. W 2009 roku została przekazana do spółki-córki Wołgogradzka Spółka Traktorowa (Wołgogradskaja Traktornaja Kompanija)[3]. Ogółem do początku drugiej dekady XXI wieku wyprodukowano ich 2 741 000 sztuk[3]. Od 1965 roku były przedmiotem eksportu, głównie do krajów bloku wschodniego (m.in. Polska, Bułgaria, Czechosłowacja) oraz państw zaprzyjaźnionych, jak Kuba i niektóre państwa afrykańskie[5]. Ceniony był za niezawodność i wyjątkowo prostą konstrukcję[8].

Wersje

  • DT-75 (ДТ-75) – model bazowy, produkowany seryjnie od 1963 roku w WgTZ.
  • DT-75B (ДТ-75Б) – model o zmniejszonym nacisku jednostkowym do pracy na terenach błotnistych (bołotochodnyj), o większej powierzchni styku gąsienic, z opuszczanymi kołami napinającymi (1964 rok)[3]
    • DT-75BW (ДТ-75БВ) – model B z bakiem paliwa z boku kabiny[3]
  • DT-75K (ДТ-75К) – model do pracy na stokach o większym nachyleniu do 20° (krutoskłonnyj), z mechanizmami podwieszeń z przodu i tyłu (1964 rok)[3]
  • DT-75M (ДТ-75М) – zmodernizowany model bazowy z silnikiem A-41 (1967 rok)[2]
    • DT-75M (ДТ-75М) „Kazachstan” – model M produkowany w PMZ
    • DT-75MŁ (ДТ-75МЛ) „Kazachstan” – model M z nową wysoką kanciastą kabiną produkowany w PMZ (1986 rok)[6][2]
    • DT-75MW (ДТ-75МВ) – model M z bakiem paliwa z boku kabiny produkowany w WgTZ[3]
  • DT-75W (ДТ-75В) – model z bakiem paliwa z boku kabiny[3]
  • DT-75D (ДТ-75Д) – zmodernizowany model bazowy z nową kabiną i bakiem paliwa po lewej stronie (1978 rok)[1]
    • DT-75DRS2 (ДТ-75ДРС2) – ciągnik przemysłowy, przystosowany jako spycharka[1]
    • DT-75DT (ДТ-75ДТ) – model dla przemysłu torfowego, o obniżonym nacisku – z poszerzonymi gąsienicami, bak paliwa z boku kabiny[1]
  • DT-75N (ДТ-75Н) – inny silnik (bak paliwa z boku kabiny)[3]
    • DT-75NB (ДТ-75НБ) – model N o zmniejszonym nacisku jednostkowym (bak paliwa z boku kabiny)[3]
  • DT-75P (ДТ-75П) „Kazachstan” – model przemysłowy produkowany w PMZ[9]
  • DT-75RM (ДТ-75РМ) – inny silnik (bak paliwa z boku kabiny)[3]
  • DT-75S (ДТ-75С) „Wołżanin” – automatyczna skrzynia biegów z przekładnią hydromechaniczną (1976 rok)[3]
  • DT-75MŁK, DK, KP, KPM – wersje kołowe produkowane w małych seriach w PMZ od 1991[9]
  • Agromasz 90TG – zmodernizowany model z 2009 roku z silnikiem Sisu, większą kabiną, plastikową maską silnika[3]

Opis

Stosowano silniki wysokoprężne, czterocylindrowe rzędowe, czterosuwowe:

  • SMD-14 – moc 75–80 KM, produkcji Charkowskiego Zakładu Silników „Sierp i Młot” (pierwszy model DT-75)[3][2]
  • SMD-14NG[7]
  • SMD-18N[7]
  • A-41 – moc 90 KM przy 1750 obr./min produkcji Ałtajskiego Zakładu Silników (AMZ) (DT-75M)[2]
  • A-41I (DT-75D)[1]
  • A-41SI – z rozrusznikiem elektrycznym (DT-75D)[1]
  • D-440-22 – z turbosprężarką, moc 98 KM przy 1750 obr./min (DT-75D, P)[1][9]

Rozruch silnika następował przy pomocy dwusuwowego gaźnikowego silnika startowego PD-10M2 (DT-74) lub PD-10U (DT-75M), o mocy 10 KM, uruchamianego rozrusznikiem elektrycznym, chłodzonego wodą, którego drugim zadaniem było podgrzanie silnika zasadniczego[2][10]. Silnik wersji A-41SI nie posiadał silnika rozruchowego, a jedynie rozrusznik[1]. Skrzynia biegów miała siedem biegów do przodu i jeden do tyłu[3].

Zawieszenie składa się z dwóch dwukołowych wózków resorowanych sprężynami śrubowymi (z podwójnymi metalowymi kołami), zawieszonych wahliwie po każdej ze stron[9]. Gąsienicowy układ jezdny dopełniają zębate koła napędowe z tyłu, koła napinające z przodu i dwa podwójne koła podtrzymujące po każdej stronie. Gąsienice mają szerokość 390 mm[9]. Tylny most posiada planetarne przekładnie skrętu[9].

DT-75 rozwijał prędkość od 3,3 do 9,2 km/h[3], a DT-75M od 5,3 do 11,2 km/h[2].

Standardowo ciągnik posiadał całkowicie zamkniętą przeszkloną kabinę kilku modeli. Spotykano też w gorącym klimacie ciągniki bez kabiny, a jedynie z daszkiem na pałąkach[8].

Uwagi

  1. ↑ W publikacjach można spotkać informację, że kabina była zunifikowana z ciężarówką GAZ-51 („Traktory. Istorija, ludi, maszyny” nr 12, 2015, s. 5), lecz znacząco się różni wizualnie.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Uniwiersalnyj gusienicznyj traktor DT-75D, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 19), 2015, s. 5–7 (ros.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j Gusienicznyj traktor DT-75M, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 42), 2016, s. 4–7 (ros.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Traktor DT-75, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 12), 2015, s. 6–7 (ros.).
  4. ↑ Sielskochozjajstwiennyj traktor DT-54, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 2), 2015, s. 4–7 (ros.).
  5. ↑ a b c d e f g Traktor DT-75, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 12), 2015, s. 4–5 (ros.).
  6. ↑ a b c d e f Pawłodarskij traktornyj zawod, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 12), 2015, s. 12–13 (ros.).
  7. ↑ a b c Gusienicznyj traktor DT-75M, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 42), 2016, s. 4–5 (ros.).
  8. ↑ a b Traktor DT-75, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 12), 2015, s. 3 (ros.).
  9. ↑ a b c d e f Gusienicznyj traktor DT-75M «Kazachstan», „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 58), 2017, s. 4–7 (ros.).
  10. ↑ Dwuch- i czertyrechtaktnyje dwigatieli, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 44), 2016, s. 8 (ros.).

Bibliografia

  • Traktor DT-75, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 12), Hachette Collections, 2015, s. 4–7, ISSN 2311-2131 (ros.).
  • Uniwiersalnyj gusienicznyj traktor DT-75D, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 19), Hachette Collections, 2015, s. 4–7, ISSN 2311-2131 (ros.).
  • Gusienicznyj traktor DT-75M, „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 42), Hachette Collections, 2016, s. 4–7, ISSN 2311-2131 (ros.).
  • Gusienicznyj traktor DT-75M «Kazachstan», „Traktory. Istorija, ludi, maszyny” (nr 58), Hachette Collections, 2017, s. 4–7, ISSN 2311-2131 (ros.).

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!