Był synem Franciszka Wacława (1872–1938; radca skarbowy) i Jadwigi z Kleiberów (1880–1919; nauczycielka muzyki ze śląskiego ziemiaństwa). Po śmierci matki wychowywali go ojciec i babka. Nie miał rodzeństwa. Po mieczu z pochodzenia był polskim Ormianinem.
Początkowo nauki pobierał w domu. Następnie kształcił się w Zakopanem i we Lwowie. W latach 1924–1929 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Promotorem jego pracy Mecenat Zygmunta III i życie umysłowe na jego dworze był Stanisław Łempicki. Problemy z zatrudnieniem na uczelni spowodowały, że zarzucił myśl o karierze uniwersyteckiej[1].
Działalność publicystyczna
Lechicki pierwsze teksty opublikował już w 1924. Był niezwykle płodnym publicystą: do II wojny napisał dziesięć książek i kilkaset artykułów. Atakowany praktycznie przez wszystkich, a zwłaszcza przez środowiska katolickie z którymi współpracował, za książkę Przewodnik po beletrystyce (za autorem ujął się jedynie o. Marian Pirożyński) – zerwał z katolicyzmem i od połowy lat 30. XX w. stał się jednym z czołowych publicystów protestanckich[2].
II wojna światowa
W 1940 we Lwowie zastępował wywiezionego przez bolszewików proboszcza ewangelickiego. Był także nauczycielem religii ewangelickiej (m.in. przygotowywał do chrztu 70 Żydów). W latach 1942–1944 był pomocnikiem pastora metodystycznego, a jednocześnie uczęszczał na spotkania baptystów i adwentystów. W czerwcu 1946 ostatnim transportem repatriacyjnym przybył do Krakowa[3].
Lata powojenne
Przełom lat 40. i 50. XX w. to szeroka aktywność zawodowa i publicystyczna Lechickiego. Pracował w „Czytelniku”, następnie w „Książce i Wiedzy”, publikował w prasie protestanckiej. Od 1953 współpracował z Zakładem Historii Czasopiśmiennictwa PAN. Od tego momentu jego aktywność skupiała się wokół prasoznawstwa. Publikował też biogramy w Polskim Słowniku Biograficznym[4].
Po pogrzebie w obrządku ewangelickim został pochowany 2 kwietnia 2001 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Współpraca z bezpieką
Do pozyskania doszło w 1953 przez podporucznika Adama Błażejczyka. Kontakty były utrzymywane do lat 80. (wykreślenie z ewidencji nastąpiło w 1988). Motywem nawiązania współpracy była nieustabilizowana sytuacja zawodowa i materialna Lechickiego. Przygotowywał on stojące na wysokim poziomie i merytoryczne analizy dotyczące Kościoła katolickiego, o charakterze personalnym (sylwetki arcybiskupów Wojtyły i Wyszyńskiego oraz osób związanych z „Tygodnikiem Powszechnym”)[5].
Publikacje
Książki
Kościół ormiański w Polsce, Lwów 1928
Jezuici i Skarga na dworze Zygmunta III, Lwów 1929
Mecenat Zygmunta III i życie umysłowe na jego dworze, Warszawa 1932
W walce z demoralizacją, Miejsce Piastowe 1932
Z dziejów satyry polskiej XVI wieku, Lwów 1933
Prawda o Boyu-Żeleńskim, Warszawa 1933
Dokoła mecenatu Zygmunta III, Lwów 1935
M. Porcius Cato Starszy, Lwów 1935
Przewodnik po beletrystyce, Poznań 1935
Nauka religii chrześcijańskiej Kalwina i jej znaczenie, Warszawa 1937
