Cornelius Cardew (ur. 7 maja 1936 w Winchcombe w hrabstwie Gloucestershire, zm. 13 grudnia 1981 w Londynie[1][2]) – angielski kompozytor, pianista i krytyk muzyczny.
Życiorys
Jako dziecko był w latach 1943–1950 chórzystą w katedrze w Canterbury[3]. Od 1953 do 1957 roku student Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie, gdzie uczył się kompozycji u Howarda Fergusona i fortepianu u Percy’ego Wallera(inne języki)[2]. W 1957 roku wyjechał na stypendium do Kolonii, gdzie pracował w Studiu Muzyki Elektronicznej[1][2]. Tam też poznał Karlheinza Stockhausena, którego od 1958 do 1960 był asystentem[2][4]. W latach 1964–1965 kontynuował studia u Goffredo Petrassiego w Rzymie[1]. Tworzył muzykę w stylu awangardowym, posługując się notacją graficzną[2][3]. Od 1965 roku był członkiem grupy muzyki eksperymentalnej AMM, zaś w 1969 roku założył awangardowy zespół Scratch Orchestra[1][2].
Na początku lat 70. uległ wpływom doktryny maoistowskiej i został radykalnym komunistą[3][4]. Pod wpływem przyjętych poglądów politycznych Cardew dokonał całkowitego zwrotu swojej ścieżki artystycznej, powracając do tradycyjnej tonalności i zrywając z dotychczasową twórczością awangardową, którą potępiał na łamach publikowanych przez siebie tekstów takich jak Stockhausen Serves Imperialism (1974)[2][3][4].
Zginął potrącony przez jadący z nadmierną prędkością samochód. Sprawca wypadku zbiegł z miejsca zdarzenia[3][4].
Twórczość
Należał do czołówki brytyjskich kompozytorów awangardowych, przyczyniając się do przeszczepienia na grunt brytyjski dokonań wiodących ówcześnie twórców światowych[1]. Współpracował z Johnem Cage’em i Davidem Tudorem[1]. Skomponował m.in. trio smyczkowe (1957), February Pieces (1959–1961), 2 Books of Study for Pianists (1958), Autumn ’60 (1960), Octet ’61 for Jasper Johns na nieokreślony instrument (1961), First Movement for String Quartet (1961), Bun no. 2 na orkiestrę (1964), Solo with Accompaniment (1964), Memories of You na fortepian (1964), Bun no. 1 na orkiestrę (1965), 3 Winter Potatoes na fortepian (1965), The Tiger’s Mind (1967), Treatise dla dowolnej liczby wykonawców (1963–1967), Schooltime Special (1968) oraz inspirowany klasycznym tekstem konfucjańskim The Great Learning w siedmiu częściach dla dowolnej liczby wykonawców (1968–1970)[3][4]. Pisał utwory niezdeterminowane, pozostawiając wykonawcy swobodę w wyborze składu instrumentów, źródeł dźwięku, formy i czasu trwania kompozycji[1]. Eksperymentował z improwizacją, wprowadzając na scenę obok profesjonalnych muzyków także amatorów i osoby bez żadnego wykształcenia muzycznego[1][4]. Był autorem pracy pt. Scratch Music (1972)[2].
W ostatniej dekadzie życia tworzył utwory o charakterze masowym, zaangażowane politycznie, czerpiące z muzyki ludowej i pieśni robotniczych[3][4]. Z okresu tego pochodzą takie kompozycje jak The East is Red na skrzypce i fortepian (1972), Piano Album na fortepian (1973), The Old and The New na sopran, chór i orkiestrę (1973), Thälmann Variations na fortepian (1974), Vietnam Sonata na fortepian (1976), Worker’s Song na skrzypce (1978), We Sing for The Future na fortepian (1981)[3], a także pieśni, m.in. Bethanien Song (1974) i Resistance Blues (1976)[4].
Przypisy
