Cob – brytyjski typ użytkowy konia o przeznaczeniu zaprzęgowym.
Konie tego typu cechują się krępą, mocną sylwetką o mocnych kościach z dużymi stawami z mocnym tułowiem osadzonym na solidnych, szeroko rozstawionych nogach. Osiągają do 153 cm wysokości w kłębie, występują we wszystkich rodzajach umaszczenia, dość często zdarza się maść siwa, dziedziczona po irlandzkichhunterach. Jest to raczej typ konia niż konkretna rasa. Są użytkowane nie tylko jako konie zaprzęgowe, ale i „rodzinne” wierzchowce dla mniej wprawnych jeźdźców, z uwagi na swój spokojny, zrównoważony charakter i niezbyt duże rozmiary[1].
Opis
Coby są większe niż kuce, osiągając wysokość w kłębie 147 cm lub więcej, ale są stosunkowo małe i zwarte, zwykle z nieco krótkimi nogami. Rasa koni znana dziś jako Section D Welsh cob jest przykładem klasycznej budowy historycznego coba, który jest w stanie nosić jeźdźca o znacznej wadze. Mówi się, że dobry koń pokazowy powinien mieć "głowę damy i zad kucharza"[2].
W Wielkiej Brytanii popularnych jest wiele ras cob, w tym cob walijski (Welsh C - najrzadszy z czterech typów kuc wakijskiego) i cob cygański, znany również jako "Coloured Cob" lub "Irish Cob", znany w USA jako Gypsy Vanner Horse[3].
Cob walijski (Welsh D)
Cob walijski (Welsh C)
Cob irlandzki (cob cygański)
Cob normandzki
Przypisy
↑Susan McBane: Pferde der Welt. Könemann, 1997, s. 56-67, język niemiecki, ISBN 3-89508-527-8
