Grupa powstała pod opieką fizyka, ministra, senatora i dyrektora Instytutu Fizyki Orso Mario Corbino. Corbino doceniał Enrica Fermiego i stanął na czele komisji, która mianowała go w 1926 roku na profesora jednego z trzech pierwszych wydziałów fizyki teoretycznej we Włoszech[1]. Od 1929 roku Fermi i Corbino poświęcili się przemianie instytutu w nowoczesne centrum badań.
Badania
Pierwsza wersja ich naukowo-badawczego laboratorium była głównie poświęcona atomowej i molekularnej spektroskopii; następnie poszli w kierunku badań eksperymentalnych jądra atomowego. Badania obejmowały ostrzał różnych substancji za pomocą neutronów, uzyskanych przy naświetlaniu berylucząstkami alfa emitowanymi przez radon, który jest wysoce radioaktywnym gazem i pozwala uzyskać możliwie dużą liczbę sztucznych i stabilnych pierwiastków promieniotwórczych. Od strony teoretycznej praca Ettore Majorana i Fermiego pozwoliła zrozumieć strukturę jądra atomowego i siły w nim działające, znane jako siły Majorana. W 1933 i 1934 roku opublikowali fundamentalną teorię rozpadu beta.
Rozpad grupy
W 1938 roku, z powodu ogólnej sytuacji w Europie, a w szczególności we Włoszech, grupa rozpadła się, a większość jej członków wyemigrowała. Szef zespołu, profesor Fermi, został zmuszony do emigracji w obawie przed faszystami, gdyż jego żona była Żydówką. Fermi opuścił faszystowskie Włochy wraz z rodziną. Udał się do Sztokholmu, gdzie 6 grudnia 1938 roku odebrał Nagrodę Nobla. Oscar D'Agostino i Edoardo Аmaldi byli jedynymi, którzy pozostali we Włoszech. Podczas powojennej odbudowy włoskiej fizyki, Amaldi wniósł znaczący wkład w rozwój CERN.
Budynek na Via Panisperna, leżący na Wiminale, dziś wchodzi w kompleks włoskiego ministerstwa spraw wewnętrznych. W budynku planuje się umieścić centrum badań i muzeum fizyki imienia Enrica Fermiego[2].
Przypisy
↑EmilioE.SegrèEmilioE., Enrico Fermi : physicist, University of Chicago Press, 1995, ISBN 0-226-74473-6, OCLC476988586.1 stycznia Brak numerów stron w książce
